Το θέμα δεν είναι ότι στην Ιταλία και σε άλλες χώρες η ακροδεξιά χτυπάει την πόρτα της εξουσίας, αλλά πώς βρήκε τον δρόμο ανοιχτό
Από μια πλευρά φαντάζει κάτι σχεδόν ανήκουστο. Στη χώρα των παρτιζάνων, που όταν ήρθε η ώρα ανάποδα τον κρέμασαν τον Μουσολίνι, στη χώρα του Τολιάτι και του Μπερλινγκουέρ, στη χώρα με το μεγαλύτερο Κομμουνιστικό Κόμμα και ένα Σύνταγμα που φτιάχτηκε από τη συνεννόηση των μεγάλων αντιφασιστικών ρευμάτων, θα είναι πρωθυπουργός μία πολιτικός που όχι μόνο ξεκίνησε από τη νεοφασιστική νεολαία, αλλά και δεν έχει αλλάξει ακριβώς και απόψεις έκτοτε.
Από μιαν άλλη πλευρά, είναι απολύτως αναμενόμενο. Χρόνια τώρα… (Πηγή: www.in.gr)