Δεν ήταν ένας αριθμός. Ήταν ο Παναγιώτης Μπουρνάζης, ο 15χρονος μαθητής του 1ου Γυμνασίου Ελευθερίου-Κορδελιού που βρισκόταν στο μοιραίο τρένο με τον πατέρα του.
Ήταν ο Παναγιώτης που αγαπούσε να παίζει μπάσκετ, που είχε όνειρα, που είχε πάει όλο χαρά ένα ταξίδι-δώρο γενεθλίων στην Αθήνα με τον πατέρα του… που την Τετάρτη τον περίμεναν οι κολλητοί του φίλοι στο σχολείο κι εκείνος δεν απαντούσε στο κινητό του και που τελικά δεν εμφανίστηκε ποτέ…
Ήταν ο Παναγιώτης, στη μνήμη του οποίου σήμερα οι συμμαθητές, οι συμμαθήτριες και οι εκπαιδευτικοί οργανώθηκαν μόνοι τους, για να τον τιμήσουν. Και γέμισαν το σχολείο με αποχαιρετιστήρια μηνύματα για τον Παναγιώτη, ανάψανε κεράκια, μιλήσανε μεταξύ τους και κλάψανε για να ξορκίσουν τον πόνο, τη θλίψη, την οργή…
Ήταν ο Παναγιώτης, που τώρα είναι άγγελος και σύμβολο της άδολης ψυχής που έφυγε άδικα.
Μόνο να ήξερες πόσο πολύ σε αγαπούσανε οι φίλοι, οι φίλες και οι εκπαιδευτικοί σου.
Καλό παράδεισο, Παναγιώτη! Καλή αντάμωση!
