Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Κι όμως, η ευκαιρία στην ζωή μας δεν έρχεται κάθε μέρα. Έρχεται μια φορά και αν δεν ξέρεις πως να τη διαχειριστείς θα χαθεί. Είναι μερικοί,που πραγματικά έχουν τον άνθρωπο θησαυρό μέσα στα χέρια τους και κάνουν τα πάντα για να τον χάσουν.
Μα τα απωθημένα θες, μα η δυσπιστία, μα ο χαρακτήρας, μα η μ@λακια, κάτι από όλα τέλος πάντων. Τους έρχεται η αγάπη και τη στιβουν από δω, την ποδοπατάνε από κει, πιστεύοντας ότι θα αντέξει. Δεν θα αντέξει, σας το εγγυώμαι.
Έχοντας έναν άνθρωπο δίπλα σου, που σε αγαπάει, που σε προσέχει, που σε φροντίζει αντί να τον έχεις φυλακτό στα χέρια σου και στη καρδιά σου, του φέρεσαι μ@λακισμένα. Θα κ@υλαντίζεις με άλλους, γιατί θες απλά να επιβεβαιώνεσαι. Θα είσαι μαζί του και θα κοιτάς σαν ξερολούκουμο κάθε γkόμενα ή γkόμενο που περνάει. Θα τον θυμάσαι οπότε έχεις εσύ την ανάγκη να νιώσεις επιθυμητός /ή και δε θα έχεις καμία εκτίμηση γι αυτά που σου προσφέρει απλόχερα μέσα από την καρδιά του.
Άσε για τα σε αγαπώ που λες, θαρρώ πως γελάς μέχρι κι εσύ με τον εαυτό σου. Βρε, αυτή η λέξη είναι ιερή είναι όμορφη. Μην την λέτε σαν καραμέλα, μην την λερωνετε. Τη στιγμή που δεν σέβεσαι τον εαυτό σου και τα κάνεις όλα αυτά, είναι αστείο να περιμένει το έτερο ήμισυ να σεβαστείς αυτό.
Κι έρχεται η στιγμή που ενώ κυνηγάς άνθρακες, χάνεις τον θησαυρό που είχες. Και χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Λυπάμαι φίλη/φίλε μου, αλλά όσο και να το χτυπάς είναι αργά. Άπαξ και χαθεί η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια χάθηκαν όλα. Όλα θέλουν δουλειά. Η αγάπη, τα όνειρα, η εκτίμηση, ο σεβασμός.
Τι περίμενες ακριβώς; Να συνεχίσει ο άνθρωπος που σε λάτρευε, να σε λατρεύει ακόμα; Όσο και να σε αγαπάει, θα ανοίξει την πόρτα και θα φύγει. Απλά και όμορφα. Όμως χωρίς επιστροφή. Κι εσύ συνέχισε να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Γιατί κακά τα ψέμματα, το κενό στο κορμί σου θα το καλύψεις, αλλά το κενό της ψυχής σου δεν θα καλυφθεί ποτέ. Γιατί έχασες τον άνθρωπο, που σε έβαζε πιο πάνω και από τη ζωή του. Τον θεώρησες δεδομένο και έκανες τα πάντα για τα τον χάσεις, πιστεύοντας ότι πάντα θα είναι εκεί και πάντα θα συγχωρεί την καθε ηλιθιότητα που κάνεις στο όνομα της αγάπης.
Αλλά μάθε κι αυτό…Ακόμα και η αγάπη κουράζεται καμία φορά. Τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα και ο δεδομένος πάντα λατρεύεται μετά την αποχώρηση του. Και τότε είναι πολύ αργά. Δεν επιστρέφει πότε κι αν κάνει το λάθος κι επιστρέψει δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος. Τον χαρακτήρα του θα τον έχεις φτιάξει εσύ πλέον, έργο δικό σου θα είναι. Γιατί οι μ@λακίες πληρώνονται, φίλε μου και ό,τι δεν το εκτιμάς, δεν το αξίζεις!
Και μην νομίζετε ότι με μια συγνώμη θα λυθούν όλα. Από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο, λέγαν οι παλαιοί και θα συμφωνήσω. Γι’ αυτό να σέβεστε τους ανθρώπους σας και όταν λείπουν, όχι μόνο όταν είναι μπροστά. Να τους εκτιμάτε όταν τους έχετε, να τους αγαπάτε και να τους το δείχνετε με πράξεις, όχι με λόγια.