Γράφει η Ματίνα Κυριάκου.
Μπλε πολυθρόνα μου! Δεν ξέρω αν σ’ αγαπώ ή σε μισώ.
Αλήθεια δεν ξέρω! Ανάμεικτα συναισθήματα! -Αρνήθηκα να σε ανοίξω στην αρχή γιατί είχα την ελπίδα ότι ήρθα για λίγο!
-Πάνω σου έκλαψα βράδια αμέτρητα.
-Σε χτύπησα τόσο δυνατά και δεν άκουσε κανείς τίποτα αλλά βγήκε από μέσα μου ο θυμός!
-Σε αγκάλιασα και με πήρε ο ύπνος αποκαμωμένη αφού δεν είχα κοιμηθεί αμέτρητα μερόνυχτα! -Κούρνιασα μέσα σου να μη με βρει κανείς όταν δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν.
-Πόνεσαν όλα μου τα κόκκαλα όταν τελικά σε άνοιξα να ξαπλώσω αποδεχόμενη ότι δεν θα φύγουμε σύντομα! Αλλά….
-Έκατσα οκλαδόν πάνω σου και ζωγράφισα!
-Έφτιαξα έναν ζεστό καφέ στις 6 το πρωί και έγραψα στο ημερολόγιο μου καθισμένη στην άκρη σου! -Σε άνοιξα και σε ένωσα με το κρεββάτι του ,φτιάξαμε κρεβατοκάμαρα και κοιμηθήκαμε αγκαλίτσα! -Βάλαμε πάνω σου όλα τα δώρα που του έφεραν για να τα δει μόλις ξυπνήσει και χαρεί!
-Κάθισε εκείνος πάνω σου και αυτό από μόνο του με κάνει να αποφασίσω ότι τελικά…. Σ’ αγάπησα μπλε πολυθρόνα μου.
Για όλα όσα άντεξες μαζί μου και γιατί το ξανακάνεις κάθε μέρα για κάθε μανούλα που μπαίνει στο δωμάτιο μας και της ξανά συστήνεσαι….!
“Είμαι η μπλε πολυθρόνα του Ογκολογικού! Θα σε ακούω χωρίς να μιλώ Θα δεχθώ όλες τις φάσεις σου.
Ένα μόνο θα σου ζητήσω… Κλείσε με όταν φύγεις από εδώ και καμιά μαμά να μην με ξανανοίξει!”. 
Ματίνα Κυριάκου. Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αλέξανδρος 
