Καλημέρα σε όλους και ιδιαίτερα στους πατεράδες που πηγαίνουν σήμερα χαμογελαστοί στη δουλειά τους, χαρούμενοι γιατί τους θυμήθηκαν τα παιδιά τους και τους είπαν χθες χρόνια πολλά για τη γιορτή του πατέρα. Αν δεν τους πρόσφεραν λουλούδια, ας δεχτούν το σπάνιο λουλούδι της επισυναπτόμενης εικόνας, μια που ζούμε πλέον στη virtual reality.
Λίγο ο ετεροχρονισμός που επικράτησε με τον covid, λίγο ότι πρόκειται για κινητή γιορτή αποφάσισα να καταγράψω τις σκέψεις μου σήμερα, κατόπιν εορτής. Να μην κρυβόμαστε άλλωστε έπαιξε ρόλο και ο εξαιρετικός καιρός το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε και μας προδιέθετε για βόλτα.
Η ημερομηνία της γιορτής διαφέρει από χώρα σε χώρα. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες γιορτάζεται τον Ιούνιο, ενώ υπάρχουν και χώρες στο νότιο ημισφαίριο όπως η Αυστραλία, που γιορτάζουν την ημέρα του πατέρα τον Σεπτέμβριο. Το σίγουρο είναι ότι πέφτει κοντά στο θερινό ηλιοστάσιο. Τυχαίο; Ίσως. Η στάση του πατέρα είναι καθοριστική στην οικογένεια και πρέπει με το παράδειγμά του να τους φωτίζει όλους σαν τον ήλιο. Ο ήλιος είναι η βασική πηγή ενέργειας και όλες οι ενέργειες των πατεράδων θα πρέπει να είναι για το καλό της οικογένειας. Τα παλιά χρόνια ήταν και οι μόνοι κουβαλητές για την οικογένεια, φροντίζοντας να την προστατεύουν και να μην λείψει κανένα αγαθό στο σπίτι.
Στην Ελλάδα γιορτάζεται πάντα την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Δεν είναι τόσο γνωστή, όπως αυτή της μητέρας, που προηγείται. Η καθιέρωση της γιορτής ξεκίνησε από την Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα με το σκεπτικό ότι εκτός από τις μητέρες θα έπρεπε να γιορτάζουν και οι πατεράδες. Η Γιορτή του Πατέρα διοργανώθηκε για πρώτη φορά από μία χαριτωμένη κυρία την Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον. Βασικά ήθελε να αποδώσει τιμή στους 210 νεκρούς πατεράδες που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο κατά την αποκαλούμενη Τραγωδία του Μόνονγκα. Το 1966 καθιερώθηκε επίσημα από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Lyndon Johnson και οριστικοποιήθηκε το 1972 από τον πρόεδρο Νίξον.
Είχα την τύχη να έχω έναν εξαιρετικό πατέρα που ήταν βράχος και έλαμπε με την παρουσία του. Πως θα μπορούσε να είναι άλλωστε διαφορετικά, μια που και το όνομά του παρέπεμπε σε πολύτιμο λίθο, Ζαφείρης. Λένε ότι του μοιάζω εμφανισιακά. Σίγουρα έχω κληρονομήσει από αυτόν την μεγάλη αγάπη για τα ταξίδια και το διάβασμα, αλλά και την εμμονή μου στην οργάνωση και την τάξη. Δυστυχώς το τελευταίο πολλοί το θεωρούν μειονέκτημα και είναι υπέρ της θεωρίας του σπιτικού χάους, ενώ σαν έθνος δεν είμαστε γνωστοί παγκοσμίως για την οργάνωσή μας. Τα χρόνια τα παλιά, η κραυγή της μάνας «Γιαννάκη έλα αμέσως σπίτι, ήρθε ο πατέρας σου», ακουγόταν στη γειτονιά και ο κάθε Γιαννάκης έπρεπε να διακτινιστεί αμέσως αν είχε πολύ αυστηρό μπαμπά. Δυστυχώς αρκετοί Γιαννάκηδες φοβόταν το ζωνάρι του αυταρχικού πατέρα και γινόταν θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Οι εποχές άλλαξαν όμως. Οι νέοι πατεράδες βοηθούν ουσιαστικά στο μεγάλωμα των παιδιών και σε κάθε αλλαγή στη ζωή τους, ξεκινώντας φυσικά από το άλλαγμα της πάνας. Κατά τη διάρκεια του τοκετού, πολλοί επιλέγουν να είναι μέσα, δίνοντας κουράγιο στην γυναίκα τους. Παλιότερα έκοβαν βόλτες στο διάδρομο του Μαιευτηρίου περιμένοντας τη μαία να τους πει τα ευχάριστα και να της δώσουν το ανάλογο χαρτζιλίκι. Μερικοί ομολογουμένως κάτι παραπάνω, αν αποκτούσαν διάδοχο. Σε εποχές οικονομικής κρίσης, όσοι είναι μέσα πλέον, δικαιολογούνται να μην δώσουν μπαξίσι, μια που στην αίθουσα τοκετού δεν πρέπει να κυκλοφορούν χαρτονομίσματα με μικρόβια. Πως είπατε; Είδατε χειρουργείο με POS;
Μια που ως γνωστόν λατρεύω τις παλιές ελληνικές ταινίες, με τη λέξη πατέρας μου έρχεται στο μυαλό ο αξεπέραστος Παντελής Ζερβός και ο καθηλωτικός Λαυρέντης Διανέλλος. Αν και στις δραματικές ταινίες είχαν συνήθως μια μάνα χήρα να υποφέρει. Ο Ορέστης Μακρής έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας ως «Μεθύστακας», με το παρατσούκλι «Χημικός» και έγινε εμπόδιο στο γάμο της κόρης του που λάτρευε. Από την άλλη μεριά ήταν ο ανεπανάληπτος στρατηγός στην κωμωδία «Η θεία από το Σικάγο», ο προστάτης της τιμής των τεσσάρων κοριτσιών, που μόνο από τη μύτη δεν τον είχαν πιάσει και σιγά σιγά εγκλιματίστηκε στις αλλαγές της εποχής. Αγέλαστος και σοβαρός, ζευγάρι με την Γεωργία Βασιλειάδου εκμαίευε αβίαστα το γέλιο μας και στην «Κυρά μας τη μαμή».
Στις κωμωδίες κλασικοί μπαμπάδες ήταν ο υπερταλαντούχος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και ο αριστοκρατικός Λάμπρος Κωνσταντάρας. Κλασική η ατάκα του Βουτσά υιού, «Με έκανες, θα πληρώσεις». Και πληρώνει μεν ο πατέρας για όλα, αλλά έχει την τιμή και τη χαρά να είναι εκείνος που θα δώσει το μπράτσο του για να συνοδεύσει την κόρη του στα σκαλιά της εκκλησίας, ενώ η μητέρα θα παρακολουθεί από κάποια κοντινή απόσταση.