Καλημέρα, που λέει και ο λαός τη λέμε καλή για να είναι καλή. Ανοίγεις το παράθυρο και με τόση ομίχλη νομίζεις ότι είσαι στο Λονδίνο και θα δεις οσονούπω κάποια από τις ΜΑΚρουλές γέφυρες, η κάποιον ΜΑΚ-τάδε με καρώ φουστίτσα. ΜΑΚάριοι όσοι είναι νέοι και δεν έχουν αρθριτικά που επιδεινώνονται με την υγρασία. Σ ‘αυτούς φταίει πάντα ο έρωτας που είναι αφηρημένοι. Για μας τους ηλικιωμένους η αδυναμία συγκέντρωσης και η λειτουργία του εγκεφάλου με χρονοκαθυστέρηση είναι μάλλον συνηθισμένο φαινόμενο, που αποδίδεται νομίζω τέλεια με τον αγγλικό όρο «brain fog». Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να επικεντρωθώ στο μυθιστόρημα που βασίζεται στα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή, αλλά όλο και κάτι συμβαίνει και γράφω ένα νέο χρονογράφημα.
Χθες βράδυ έβγαλα το σακουλάκι που νόμιζα ότι είχε κρέας, αλλά τελικά διαπίστωσα σήμερα το πρωί ότι περιείχε κιμά. Τυχαίο, δεν νομίζω. Παγκόσμια ημέρα των ζυμαρικών σήμερα και θα μαγειρέψω ΜΑΚαρόνια με κιμά. Σααααάκη μ΄ακούς; Αναφέρομαι στο φαγητό στο οποίο αφιέρωσες ολόκληρο τραγούδι! Θα δοκιμάσω μια νέα πλούσια συνταγή μια που πρέπει να αισθάνομαι κι εγώ πλούσια που θα φάω ΜΑΚαρόνια. Χθες έκανε τον γύρο του διαδικτύου δήλωση ότι σε περίπτωση μείωσης του ΦΠΑ, ανώτερα και κατώτερα οικονομικά στρώματα «θα πληρώσουν μεν τον ίδιο φόρο στα μακαρόνια, όμως ένας πλούσιος που έχει περισσότερα χρήματα θα καταναλώσει και περισσότερο». Ανεξήγητο πάντως παραμένει το γεγονός ότι οι φτωχοί και μακαρόνια δεν τρώνε και είναι ποιο χοντροί. Μήπως μπερδεύτηκαν με τα ΜΑΚαρόν; Ιιιι, το μακαρόν, γαλλιστί macaron, είναι πραγματικά ακριβό γλυκό, με βάση τη μαρέγκα με ασπράδι αυγού, άχνη ζάχαρη, τρίμμα αμυγδάλου και χρωστικές ουσίες. Το μακαρόν θεωρείται παραδοσιακά ότι έχει εισαχθεί στη Γαλλία από τον σεφ της βασίλισσας Αικατερίνης των Μεδίκων. Στη χώρα που απορούσαν γιατί ο λαός δεν τρώει παντεσπάνι, μια που δεν έχει ψωμί. Είναι μικρό και στρογγυλό σε αντίθεση με τα μακαρόνια που παράγονται με σιμιγδάλι και είναι μακριά, λεπτά αλλά με μικρότερη στρογγυλή διατομή.
Παλιά τα έτρωγαν με τα χέρια και στη συνέχεια χρησιμοποιώντας το πιρούνι με τα 4 δόντια που μπορεί να μεταφέρει με λιγότερες απώλειες τα σπαγγέτι. Υπάρχει βέβαια η ρήση «ΦΡΑΓΚΟ Λελέγκο/ κατέβα να παίξεις την καμπάνα/ να κατεβούνε οι Φράγκοι/ να φάνε μακαρόνια/ με τα χρυσά πιρόνια». Η χρήση του κουταλιού καθιερώθηκε αργότερα, κυρίως από όσους μπορούσαν να τρώνε κυριολεκτικά και μεταφορικά με χρυσά κουτάλια.
Πριν από αρκετά χρόνια είχαμε επισκεφτεί στην καρδιά του χειμώνα την Άνδρο και μείναμε σε ξενοδοχείο all inclusive. Οι μη γνωρίζοντες την Αγγλικήν, πιθανόν να νόμισαν ότι inclusive σημαίνει σπαγγέτι μικρότερου μήκους και μεγαλύτερης διαμέτρου. Τα μενού ήταν κοφτό μακαρονάκι με κιμά, με τυριά, με σάλτσα κόκκινη και σκέτο. Όχι το «άμα θέλεις μπαρμπα Λάμπρο ξαναπέρνα από την Άνδρο», ελέχθη με αφορμή κάποιου άλλου γεγονότος. Η οικογένεια στην οποία ανήκει γνωστή εταιρία ζυμαρικών έχει τις ρίζες της στο πανέμορφο αυτό νησί. Ακόμη και ο καλόγερος στη γνωστή διαφήμιση έδινε εντολή στον Ακάκιο τα μακαρόνια να είναι….Μη σκοτιζόμαστε όμως στην επιλογή της μάρκας, γιατί μπορεί να μας εγγυηθεί την ποιότητα των ζυμαρικών κάποιος συμπαθητικός φούρναρης με το γνωστό σλόγκαν «40 χρόνια φούρναρης… έχω ψήσει εγώ!».
Στις Ελληνικές κωμωδίες πάντως όποιος πεινούσε του έδιναν να φάει μια μακαρονάδα, με τον Γκιωνάκη να δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας. Στην Ιταλία που τα μακαρόνια είναι το εθνικό τους πιάτο γυρίστηκαν και τα Σπαγκέτι Γουέστερν, ένα ευρύ υποείδος ταινιών γουέστερν που εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1960, κυρίως με τηνΤριλογία του Δολαρίου του Ιταλού σκηνοθέτη Σέρτζιο Λεόνε και τη διεθνή επιτυχία που είχαν στα box office. Όχι «Κάποτε στη Δύση», αλλά στις μέρες μας κρατώντας στα χέρια ευρώ και όχι «μια χούφτα δολάρια», δίνουν οι καταναλωτές κανονική «Μονομαχία στο Ελ Πάσο», λέγοντας τελικά πάσο, όταν αντικρίζουν τις τιμές στα ράφια των σουπερμάρκετ. Τελικά φεύγουν απογοητευμένοι με «Κάτω τα κεφάλια».
Μακάριοι, δηλαδή καλότυχοι κι ευτυχισμένοι όσοι απολαύσουμε σήμερα την μακαρονάδα που προτιμάμε. Ο Ευριπίδης είχε γράψει: «μακάριος ὅστις νοῦν ἔχων τιμᾷ θεὸν καὶ κέρδος αὐτῷ τοῦτο ποιεῖται μέγα». Το επίθετο μάκαρ το χρησιμοποιούσαν για τους θεούς ο δε Ησίοδος αναφέρεται στα Νησιά των Μακάρων, στον ωκεανό που βρίσκεται στο ακρότατο όριο της Δύσης, όπου οι ήρωες και οι ημίθεοι απολάμβαναν αιώνια ανάπαυση. Στο μουσείο της Punta Delgada της σημερινής πρωτεύουσας αυτών των νησιών, υπάρχει σε περίοπτη θέση η σχετική ρήση. Πράγματι οι Αζόρες είναι πανέμορφες παρόλο που ακόμη και σήμερα χρειάζεται ηρωική προσπάθεια για να φτάσεις εκεί από την Θεσσαλονίκη. Αισθάνεσαι μακάριος όταν τελικά κατέβεις από το αεροπλάνο, ακόμη κι αν αντί για την απολαυστική μακαρονάδα που θα επιθυμούσες, σε περιμένει ένας κιτρινιάρης ανανάς. Anyway και τα μακαρόνια κίτρινα είναι!