(Πηγή: www.tanea.gr)
Συνάντησα τον Κώστα στον δρόμο εντελώς κατά τύχη. Στην πραγματικότητα, κατά μία έννοια, δεν ήταν καν συνάντηση, καθώς με πρόφτασε από πίσω, εκεί που το χαλίκι και η πέτρα έδιναν τη θέση τους στη λάσπη και στο λιωμένο χιόνι καθώς κατηφόριζα πεζός τις πλαγιές του Παρνασσού. Τον είχα ακούσει να κατεβαίνει πίσω μου με άλματα και μεγάλα βήματα, με τη βοήθεια μιας μεγάλης ομπρέλας. Ήταν φανερό πως ήθελε να με προλάβει, κι ότι με αναγνώρισε ως κάποιου είδους ξένο. (…)
Η ολοένα και πιο πυκνή γκρίζα ομίχλη της βροχής πρέπει να με ξεγέλασε, γιατί ξαφνιάστηκα όταν άκουσα μια φωνή αγοριού να… Πηγή