(Πηγή: www.tanea.gr)
Ενα ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό του Μαρτίου του 1997, στο Δυρράχιο, μια μεσήλικη αλβανίδα δασκάλα πήγε τον 11χρονο γιο της στην παραλία. Πλατσούρισαν στη θάλασσα, έγραψαν τα ονόματά τους στην άμμο και αργότερα κάθισαν στην ακροθαλασσιά, όπου εκείνη ξετύλιξε το κολατσιό που είχε φέρει από το σπίτι: μαύρο ψωμί, κομμάτια φέτας, αγγούρι και ντομάτα, διπλωμένα σε μια παλιά εφημερίδα.
Είχαν μια μικρή διαφωνία – το αγόρι επέμενε ότι δεν πεινούσε – όταν άκουσαν μια δυνατή έκρηξη, σαν τα πυροτεχνήματα που ανάβουν στους γάμους. «Οι Αλβανοί δεν σταματούν ποτέ να γιορτάζουν» χαμογέλασε η γυναίκα, «ακόμη και όταν δεν έχουν χρήματα».
Ομως οι ήχοι γίνονταν… Πηγή (Πηγή: www.tanea.gr)