Στις 9 Δεκεμβρίου 2023, στη Θεσσαλονίκη, στο Ξενοδοχείο PANORAMA, οι Εκδόσεις Ίαμβος πραγματοποίησαν εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου που έχει συγγράψει ο μαθηματικός και φιλόσοφος Νικόλαος Λάος με τίτλο «Μαθήματα Τεκτονικής Φιλοσοφίας: Οντολογία, Επιστημολογία, Ηθική, Πολιτική Θεωρία και η Μυητική Παράδοση της Ανθρωπότητας» (Εκδόσεις Ίαμβος, ISBN βιβλίου: 978-618-5688-30-1). Το εν λόγω βιβλίο «αποτελεί μια ολοκληρωμένη σειρά μαθημάτων τεκτονικής εκπαίδευσης, καλύπτει το σύνολο της φιλοσοφίας (οντολογία, επιστημολογία, ηθική και πολιτική θεωρία) και μελετά συστηματικά το τρίπτυχο θρησκεία, εσωτερισμός και ιδεολογία, μέσω του οποίου η ανθρωπότητα αναζητεί την ευτυχία» (από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου). Μετά από την ομιλία του συγγραφέα, ακολούθησε δεξίωση με πλούσιο μπουφέ, η οποία διήρκεσε έως αργά, κατά τη διάρκεια της οποίας ο συγγραφέας συνομίλησε με το πολυπληθές κοινό του.
Ο Νικόλαος Λάος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974 και είναι ένας διεθνώς εκδομένος μαθηματικός και φιλόσοφος. Το έργο του στον εσωτερισμό, όπου είναι ο δημιουργός και Μέγας Διδάσκαλος ενός νέου τεκτονικού Τύπου τον οποίο έχει ονομάσει «Νεωτερικό και Τελεσιουργικό Τύπο του Συμβολικού Τεκτονισμού» («Modern and Perfecting Rite of Symbolic Masonry»), εκτίθεται στην ιστοσελίδα τού Ιταλού πανεπιστημιακού καθηγητή, ακαδημαϊκού Giuliano Di Bernardo (πρώην Μεγάλου Διδασκάλου της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας και νυν Μεγάλου Διδασκάλου της Ακαδημίας των Illuminati και του Dignity Order), στο ακόλουθο λινκ:
καθώς και στους Cambridge Scholars στο ακόλουθο λινκ:
Με το βιβλίο του Μαθήματα Τεκτονικής Φιλοσοφίας: Οντολογία, Επιστημολογία, Ηθική, Πολιτική Θεωρία και η Μυητική Παράδοση της Ανθρωπότητας, που εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Ίαμβος, ο Νικόλαος Λάος συνοψίζει τα πορίσματα των φιλοσοφικών μελετών και ερευνών του γενικά και τις θέσεις του περί της φιλοσοφίας, του νοήματος και της οργάνωσης του Ελευθεροτεκτονισμού ιδιαιτέρως, και το αντίστοιχο λινκ στην ιστοσελίδα των Εκδόσεων Ίαμβος είναι το εξής:
Επιπλέον, φιλοσοφικές, μαθηματικές και άλλες επιστημονικές εργασίες του Νικόλαου Λάου είναι δημοσιευμένες στην ιστοσελίδα της εδρεύουσας στη Μόσχα διεθνούς ιδιωτικής εταιρείας πληροφοριών και αναλύσεων R-Techno Ltd, της οποίας ο Νικόλαος Λάος είναι εταίρος (partner) και επιστημονικός σύμβουλος:
Η ομιλία του Νικόλαου Λάου
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας που έκανε ο Νικόλαος Λάος για την παρουσίαση του βιβλίου του στην ανωτέρω εκδήλωση :
Κυρίες και Κύριοι, Ο άνθρωπος αναζητεί την ευτυχία. Η ευτυχία μπορεί να γίνει κατανοητή, πρώτον, ως μια συνειδησιακή κατάσταση και, δεύτερον, ως ένας τρόπος ζωής. Η ευτυχία ως μια συνειδησιακή κατάσταση αποτελεί απλώς ένα ψυχολογικό ζήτημα το οποίο αναφέρεται σε συνειδησιακές καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από ικανοποίηση, ευχαρίστηση, ή μια θετική συναισθηματική κατάσταση. Η ευτυχία ως ένας τρόπος ζωής αποτελεί ένα είδος αξίας, αυτό που στη φιλοσοφία ονομάζεται προνοητική αξία, ή απλούστερα ευ ζην, πρόνοια, ωφέλεια ή ανθηρότητα.
Όπως επισημαίνω στο βιβλίο μου, οι περισσότερο διαρκείς και ουσιαστικές πηγές από τις οποίες η ανθρωπότητα επιδιώκει να αντλήσει ευτυχία είναι οι θρησκείες, οι ιδεολογίες και οι εσωτεριστικές εταιρείες, όπως ο Ελευθεροτεκτονισμός. Στο βιβλίο μου, μελετώ τις θρησκείες, τις ιδεολογίες και τις εσωτεριστικές εταιρείες ως ανθρωπολογίες, και έτσι έχω μια μέθοδο που μου επιτρέπει να μελετήσω αναλυτικά και συγκριτικά τη θρησκεία, την ιδεολογία και τον εσωτερισμό. Όντως, στο βιβλίο μου, θα βρείτε σαφείς ορισμούς και συστηματικές μελέτες της ιστορίας και της φύσης της θρησκείας, της ιδεολογίας και του εσωτερισμού με βάση τη φιλοσοφική ανθρωπολογία. Στη φιλοσοφική ανθρωπολογία, διερευνώντας με έναν πολύπλευρο και συνθετικό τρόπο την ανθρώπινη φύση, επιδιώκουμε να κατανοήσουμε τα άτομα τόσο ως δημιουργήματα του περιβάλλοντός τους όσο και ως δημιουργούς των δικών τους αξιών.
Οι αξίες είναι ανάγκες που γεννώνται μέσα στη συνείδηση και τις οποίες η συνείδηση πρέπει να αντιμετωπίσει. Για παράδειγμα, ανάγκες να γνωρίσουμε, να καρπωθούμε, να συντηρηθούμε, να κοινωνικοποιηθούμε, να εξατομικευθούμε, να ελέγξουμε, να πράξουμε κ.ο.κ. Στη συνέχεια, η συνείδηση επιλέγει κάποιες συγκεκριμένες αξίες-ανάγκες τις οποίες προβάλλει στον κόσμο, δηλαδή, τις καθιστά ιστορικά αντικείμενα, και, τελικά, αυτές οι αξίες που έχουν καταστεί ιστορικά αντικείμενα, δηλαδή, έχουν καταστεί κοινωνικά και θεσμικά γεγονότα, επηρεάζουν τις συνειδήσεις, διαμορφώνοντας τον υπαρξιακό ορίζοντα του υποκειμένου. Η συνείδηση της ύπαρξης που δεν λειτουργεί μόνο ως μάρτυρας, δηλαδή, διαγνωστικά και διαπιστωτικά, αλλά λειτουργεί και ως κριτής είναι αυτό που ονομάζουμε ηθική συνείδηση. Εδώ, λοιπόν, τίθεται το ζήτημα του ηθικού κριτηρίου και της ιεράρχησης των αξιών. Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, στο οποίο διαφορετικές εποχές και κοινωνίες απαντούν με διαφορετικό τρόπο.
Ο δυτικός κόσμος, δηλαδή ο κόσμος στον οποίο ζούμε, έχει βυθιστεί εδώ και καιρό σε μια κρίση με απρόβλεπτες εκβάσεις, η οποία απειλεί την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Στον σύγχρονο κόσμο, πληροφορούμαστε ότι η «κρίση» μάς απειλεί από όλες τις πλευρές. Τα κείμενα κοινωνικών επιστημών κατακλύζονται από συζητήσεις περί της κρίσης. Στο πλέον γενικό επίπεδο, εντοπίζουμε τις έννοιες «παγκόσμια κρίση», «διεθνής κρίση» και «κρίση της διεθνούς τάξης πραγμάτων». Τάσεις κρίσης μπορούν να εντοπιστούν επίσης στις σχέσεις μεταξύ της «διεθνούς αγοράς» και των οικονομικών κρίσεων στο επίπεδο του έθνους-κράτους, ενώ επισημαίνεται και μια περισσότερο θεμελιώδης οικονομική, πολιτική και πολιτιστική «κρίση του έθνους-κράτους». Οι επιμέρους δυτικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα φαινόμενα κρίσης, όπως «κρίση συσσώρευσης», «κρίση νομιμοποίησης», «δημοσιονομική κρίση του κράτους», «κρίση κινήτρων», ακόμα και «κρίση της διαχείρισης κρίσεων».
Υπάρχουν διάφορες αιτίες για τη σύγχρονη πολυδιάστατη κρίση στον δυτικό κόσμο. Σε αυτή την ομιλία μου, θα ασχοληθώ με δύο από τις σημαντικότερες και καταστροφικότερες από αυτές τις αιτίες, που αφορούν στην έλλειψη φιλοσοφικής εκπαίδευσης και στη δημοκρατία, με τις συγκρούσεις και τις αντιφάσεις της.
Πρώτον, λοιπόν, θα ομιλήσω περί φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία αποτελεί μια ολοκληρωμένη και συστηματική θεώρηση του κόσμου και του βίου στο ύψιστο δυνατό επίπεδο διανοητικής αφαίρεσης. Ο φιλοσοφικός τρόπος σκέψης είναι διεξοδικός, μεθοδικός και συνοπτικός. Τα φιλοσοφικά προβλήματα αντιμετωπίζονται καθολικά, καθώς τα φιλοσοφικά προβλήματα – οντολογικά, επιστημολογικά, ηθικά και πολιτικά – συνδέονται μεταξύ τους. Ανεξαρτήτως του ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν επίγνωση της σημασίας και της πρακτικότητας της φιλοσοφίας, τα φιλοσοφικά προβλήματα συμπίπτουν με τα προβλήματα του ανθρώπου. Πρώτον, ο φιλοσοφικός στοχασμός πηγάζει από την προσπάθεια του ανθρώπου να προσδιορίσει τον τρόπο ύπαρξής του μέσα στον φυσικό και στον ιστορικό κόσμο, μέσα στον οποίο είναι αντικειμενικά ενταγμένος. Δεύτερον, ο φιλοσοφικός στοχασμός ασχολείται με το πώς ο άνθρωπος, μέσω του πολιτισμού, θα ενταχθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μέσα στον φυσικό και στον ιστορικό κόσμο.
Η φιλοσοφία ασχολείται, σύμφωνα με έναν καθολικό και ενιαίο τρόπο, με την κατανόηση της πραγματικότητας, με την ένταξη στην πραγματικότητα, αλλά και με την αναδόμηση της πραγματικότητας σύμφωνα με την προθετικότητα της ανθρώπινης συνείδησης. Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου μου, το οποίο ονομάζω Διάλεξη Ι, θα βρείτε μια πλήρη και συστηματική μελέτη των εξής κλάδων της φιλοσοφίας: πρώτον, της οντολογίας, που ασχολείται με το πρόβλημα της πραγματικότητας καθ’ εαυτήν, ή του όντος καθ’ εαυτό, δεύτερον, της επιστημολογίας, που ασχολείται με το πρόβλημα της γνώσης και της αλήθειας, τρίτον, της ηθικής, που ασχολείται με το πρόβλημα του δέοντος και των αξιών, και, τέταρτον, της πολιτικής φιλοσοφίας. Έτσι, στο βιβλίο μου, εξηγώ και αξιολογώ, ένα προς ένα, όλα τα σημαντικά φιλοσοφήματα, όλα τα πνευματικά εφόδια, με τα οποία η ανθρωπότητα σκέπτεται, κατανοεί, προσαρμόζεται, οργανώνεται, δρα και δημιουργεί. Και, τελικά, προτείνω μια συγκεκριμένη φιλοσοφική θεώρηση.
Τώρα, έρχομαι στη δεύτερη αιτία έλευσης της σύγχρονης πολυδιάστατης κρίσης, η οποία, όπως προείπα, αφορά στη δημοκρατία. Στην αρχαία Αθήνα, πολιτικά δικαιώματα απολάμβαναν μόνο ενήλικοι άνδρες που είχαν την ιθαγένεια. Οι γυναίκες, οι μέτοικοι (μόνιμοι ξένοι) και οι δούλοι αποκλείονταν. Αν δημοκρατία σημαίνει κυβέρνηση αποτελούμενη από την πλειοψηφία (οι μισοί συν ένας), η αθηναϊκή δημοκρατία είναι παρόμοια με τη σύγχρονη (φιλελεύθερη) δημοκρατία. Όμως, οι διαφορές εμφανίζονται όταν εξετάζουμε την εκλογική βάση. Στην αρχαία Αθήνα, η εκλογική βάση συγκροτούνταν όπως προανέφερα. Στο σύγχρονο (φιλελεύθερο) δημοκρατικό σύστημα, η εκλογική βάση στηρίζεται στην καθολική ψηφοφορία.
Τίθεται, λοιπόν, η ερώτηση: Αν εισάγουμε την καθολική ψηφοφορία στην αθηναϊκή δημοκρατία, εξακολουθεί να είναι δημοκρατία; Στην πραγματικότητα, θα κάναμε κάτι που οι Αθηναίοι δεν θα θεωρούσαν ποτέ δημοκρατία. Η καθολική ψηφοφορία δεν υπήρχε και δεν μπορούσε να υπάρξει στην Ελλάδα. Γιατί, λοιπόν, να ονομάζουμε «δημοκρατία» κάτι που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την αρχική δημοκρατία; Συμφωνώ με τον φιλόσοφο και τέκτονα Μέγα Διδάσκαλο Giuliano Di Bernardo ότι η καθολική ψηφοφορία όχι μόνο έρχεται σε αντίθεση με τη δημοκρατία, αλλά μακροπρόθεσμα τείνει να επιφέρει την κατάρρευσή της.
Πολλές αντιφάσεις και εκφυλισμοί τής λεγόμενης σύγχρονης (φιλελεύθερης) δημοκρατίας πηγάζουν ακριβώς από την καθολική ψηφοφορία. Όποιος θέλει να αποκτήσει την εξουσία σε ένα δημοκρατικό κράτος πρέπει να έχει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων (πενήντα τοις εκατό συν μία ψήφο). Αν χάρη στην καθολική ψηφοφορία όλοι μπορούν να ψηφίσουν, τότε η ψήφος ενός νομπελίστα έχει ακριβώς την ίδια αξία με την ψήφο ενός αναλφάβητου πολίτη. Είναι ποτέ δυνατόν ένας νομπελίστας να έχει την ίδια βαρύτητα με έναν αναλφάβητο όταν πρόκειται να ληφθούν αποφάσεις για την ηθική και την υλική ευημερία ενός έθνους; Είναι σαν στον 6ο αιώνα π.Κ.Ε., η Αθήνα να είχε δώσει στον τότε δούλο το ίδιο πολιτικό δικαίωμα με όσους είχαν την ιθαγένεια. Όπως έχει επισημάνει ο Giuliano Di Bernardo, οι Έλληνες, με τη δημοκρατία τους, θέλησαν να περάσουν στους μεταγενέστερους την ιδέα ότι μόνο όσοι γνώριζαν το κράτος μπορούσαν να συμμετέχουν στις αποφάσεις του. Οι δούλοι, οι οποίοι δεν είχαν τέτοιες γνώσεις, αποκλείονταν. Ανεξαρτήτως των επιμέρους κριτηρίων του (τα οποία οφείλονται στις ιδιαιτερότητες της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας), το ελληνικό μοντέλο δημοκρατίας θέτει ορισμένες γνωσιολογικές και ηθικές προϋποθέσεις για την παροχή πολιτικών δικαιωμάτων, και αυτό το χαρακτηριστικό του ελληνικού μοντέλου δημοκρατίας – ανεξαρτήτως του τρόπου που μπορεί ή πρέπει να εξειδικευθεί σε κάθε διαφορετικό τμήμα του ιστορικού χωροχρόνου – αποτελεί ένα ουσιαστικό, θεμελιώδες χαρακτηριστικό αυτού του πολιτεύματος (στην αυθεντική εκδοχή του).
Στη σύγχρονη (φιλελεύθερη) «δημοκρατία», από την άλλη πλευρά, ακόμα και σε όσους δεν έχουν καμία ουσιαστική αρμοδιότητα παρέχεται το δικαίωμα συμμετοχής σε εκλογικούς διαγωνισμούς και στη συγκρότηση κρατικών οργάνων, και, γι’ αυτόν τον λόγο, σε τελική ανάλυση, η ουσία της πολιτικής αντικαθίσταται από το πολιτικό μάρκετινγκ, ανθεί το εμπόριο πολιτικών αξιωμάτων και νόμων (καθώς η νομοθετική δραστηριότητα αγοράζεται και πωλείται με όρους καπιταλιστικής αγοράς), και λειτουργεί ένα (κυρίως παρασκηνιακό) «βαθύ κράτος» που ελέγχει, οριοθετεί και χειραγωγεί τις δημοκρατικές τελετουργίες που λαμβάνουν χώρα με βάση την αρχή της καθολικής ψηφοφορίας. Έτσι, η σύγχρονη (φιλελεύθερη) «δημοκρατία» αποβαίνει το «φύλλο συκής» μιας δόλιας ολιγαρχίας που αναζητεί συνενόχους και άλλοθι μέσω του κολακευτικού για τη μάζα θεσμού τής καθολικής ψηφοφορίας.
Αυτά τα προβλήματα καθίστανται ακόμα εντονότερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η παγκοσμιοποίηση, η οποία προωθείται νομοτελειακά από την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, επιτάσσει ένα νέο πολιτικό μοντέλο. Το έλλειμμα αυτού του νέου πολιτικού μοντέλου άλλοι μεν προσπαθούν να καλύψουν με τη συντήρηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, δηλαδή, ενός εκφυλισμένου τύπου δημοκρατίας, άλλοι δε προσπαθούν να το καλύψουν μέσω διαφόρων τύπων δεξιόστροφου ή αριστερόστροφου λαϊκισμού. Στην εποχή της υψηλής επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης και της προχωρημένης παγκοσμιοποίησης, μετά από τη διάλυση της εκδοχής του μαρξιστικού ονείρου που εκπροσωπούσε η Σοβιετική Ένωση, ένας νέος άγγελος της ιστορίας αναγγέλλει τη διάλυση και της παρωχημένης πλέον φιλελεύθερης δημοκρατίας, και, βεβαίως, οι λαϊκιστές και οι εθνικιστές πολιτικοί δεν αποτελούν εναλλακτική λύση, αλλά μια τραγική εκδήλωση του ελλείμματος καίριας πολιτικής σκέψης και ένα ακόμα σύμπτωμα της κρίσης του φιλελευθερισμού. Στο βιβλίο μου, που παρουσιάζουμε απόψε, θα βρείτε μια εναλλακτική καινούργια αφήγηση που έρχεται από το μέλλον.
Ο προαναφερθείς εκφυλισμένος τύπος δημοκρατίας πρέπει να αντικατασταθεί από ένα επικαιροποιημένο ιδεώδες της πλατωνικής Πολιτείας. Αυτό σημαίνει, πρώτον, ότι πρέπει να ανατραπεί ο εμπορευματικός πολιτισμός, και, δεύτερον, ότι η αξιοπρέπεια και η ελευθερία του πολίτη δεν πρέπει να βασίζονται κυρίως στην παροχή εκλογικών δικαιωμάτων, αλλά στην παροχή κατάλληλης διανοητικής, ηθικής και αισθητικής εκπαίδευσης. Μόνο αφού έχει ανέλθει σε ένα ελάχιστο απαιτούμενο διανοητικό, ηθικό και αισθητικό επίπεδο έχει νόημα να ψηφίζει ο πολίτης για τις κρατικές υποθέσεις, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, η ψήφος του θα προσδιορίζεται από τα πάθη του, από άγνοια και από σκόπιμες ψυχολογικές επιχειρήσεις για τη χειραγώγησή του εκ μέρους δόλιων συνειδήσεων. Βεβαίως, το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να κυβερνάται από μια φιλοσοφική και επιστημονική ελίτ και όχι από μια ελίτ εμπόρων και ουσιαστικά άσχετων πολιτικών και γραφειοκρατών. Κατ’ επέκταση, στο βιβλίο μου, εξηγώ, εξειδικεύω και εμπλουτίζω το πολιτικό μοντέλο του «Ενός» και του «Συμβουλίου Σοφών» που έχει διατυπώσει αρχικά ο Giuliano Di Bernardo. Αυτή τη σπερματική ιδέα τού Giuliano Di Bernardo έχω αναπτύξει, μεθοδικά, σε ένα συγκεκριμένο και διαυγασμένο φιλοσοφικό και κοινωνικό σύστημα. Επίσης, όπως έχω επισημάνει στο βιβλίο μου, υποστηρίζοντας και πάλι τις θέσεις του Πλάτωνα, η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών πρέπει να είναι απόλυτη και πλήρης σε ό,τι αφορά στην πρόσβαση στο σύνολο των εκπαιδευτικών εμπειριών-ευκαιριών, των εκλογικών διαδικασιών και των κρατικών αξιωμάτων, ακριβώς επειδή θα βασίζεται στο ιδεώδες του «πεφωτισμένου ανθρώπου», ανεξαρτήτως φύλου και οποιωνδήποτε άλλων διαφορών. Βεβαίως, και στον Ελευθεροτεκτονισμό, υποστηρίζω ακράδαντα την πλήρως ισότιμη συμμετοχή ανδρών και γυναικών σε ολόκληρο το φάσμα των τεκτονικών δραστηριοτήτων και αξιωμάτων.
Έως τώρα, εξέτασα τις δύο σημαντικότερες και καταστροφικότερες αιτίες έλευσης της σύγχρονης πολυδιάστατης κρίσης, δηλαδή, την έλλειψη φιλοσοφικής εκπαίδευσης και τη δημοκρατία. Θα εξετάσω τώρα τον Ελευθεροτεκτονισμό σε σχέση με αυτά τα δύο προβλήματα. Όπως προανέφερα, ορίζω τον Ελευθεροτεκτονισμό ως μια ανθρωπολογία. Συγκεκριμένα, ορίζω τον Ελευθεροτεκτονισμό ως μια αντίληψη για τον άνθρωπο που συγκροτείται από ένα σύστημα καθολικών ηθικών αρχών, καλυμμένο από σύμβολα και προσανατολισμένο στην υπερβατικότητα σύμφωνα με μυητικές μεθόδους. Όλες αυτές τις έννοιες τις εξηγώ επακριβώς στο βιβλίο μου αναλυτικά και σε αντιδιαστολή προς άλλες ανθρωπολογίες. Επίσης, στο ίδιο βιβλίο, ασχολούμαι με την ερώτηση τι είναι ο άνθρωπος, αξιοποιώντας τα πορίσματα της βιολογίας, της κοινωνιολογίας και της φιλοσοφίας καθώς και τις φιλοσοφικές σχολές της δομοκρατίας (structuralism) και της ερμηνευτικής (hermeneutics). Οι ρίζες της φιλοσοφικής ανθρωπολογίας μου βρίσκονται στην ελληνική philosophiaperennis, η οποία, σύμφωνα και με τους Γάλλους δομοκράτες διανοουμένους Jean-Pierre Vernant, Émile Durkheim και Pierre Vidal-Naquet, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο προσδιορισμός του είδους Homo επιτυγχάνεται τοποθετώντας το από τη μία πλευρά σε σχέση με τον Θεό και από την άλλη πλευρά σε σχέση με το ζώο. Η κατανόηση του είδους Homo ορίζεται από αυτή την οργανωτική δομή: ζώα-άνθρωποι-θεοί. Ο χώρος και ο χρόνος δεν μου επιτρέπουν, στο πλαίσιο αυτής της ομιλίας, να εμπλακώ με όλα αυτά τα ζητήματα, αλλά θα τα διαβάσετε στο βιβλίο μου.
Δεδομένου ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός, στην αυθεντική, ιδεώδη τουλάχιστον εκδοχή του, ασχολείται με την οικοδόμηση συνειδήσεων, θα αναφερθώ στο ζήτημα Ελευθεροτεκτονισμός και φιλοσοφία. Παρ’ ότι πολλοί τέκτονες είναι έτοιμοι, απερίσκεπτα, να παπαγαλίσουν τη θέση ότι ο Τεκτονισμός είναι ένας φιλοσοφικός θεσμός, δεν διαθέτουν ούτε καν βασική φιλοσοφική εκπαίδευση και, στην πραγματικότητα, αντιλαμβάνονται τον Τεκτονισμό σαν μια κοινωνική και φιλανθρωπική λέσχη που έχει μεγάλο κοινωνικό κύρος και γοητευτικά εκκεντρικά χαρακτηριστικά, και, βεβαίως, πολλοί τέκτονες συμμετέχουν στις συναντήσεις των Στοών τους με την ίδια περίπου νοοτροπία με την οποία θα συναντούσαν την παρέα τους σε ένα καφέ ή σε μια μπυραρία. Εξού και στον αγγλοσαξονικό κόσμο χρησιμοποιείται ο όρος «knife and fork Masons» (ελληνιστί «τέκτονες του μαχαιροπίρουνου») για να αναφερθεί κάποιος σε εκείνη την (πολυπληθή) κατηγορία τεκτόνων οι οποίοι μπορεί να απολαμβάνουν κάποιες τελετουργικές «εκκεντρικότητες» του Τεκτονισμού, αλλά ο νους τους είναι επικεντρωμένος στα τεκτονικά δείπνα, στα γκαλά και στις δημόσιες σχέσεις που μπορούν να διεξαχθούν μέσω του Τεκτονισμού. Πρόκειται για ένα χυδαίο φαινόμενο.
Από την άλλη πλευρά, μέσα στον Τεκτονισμό, υπάρχουν και οι καθαροί μυστικιστές. Η θέση τους μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: ο τέκτων, έχοντας λάβει τη μύηση, εκκινεί την πορεία του στη Μυητική Ατραπό, στην οποία ταξιδεύει σύμφωνα με τις δικές του υποκειμενικές δυνατότητες. Αφού η Μυητική Ατραπός δίδεται από το υποκειμενικό βίωμα, ο Ελευθεροτεκτονισμός δεν είναι φιλοσοφία, αλλά έχει ως αποστολή του να διδάξει στα μέλη του πώς να ακολουθήσουν τη Μυητική Ατραπό. Συνεπώς, από τη σκοπιά των μυστικιστών, η τεκτονική διδασκαλία αποτελείται από ένα σύνολο μεθοδολογικών οδηγιών, που σημαίνει ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός είναι μια μέθοδος, και όχι μια φιλοσοφία. Όντως, ο Ελευθεροτεκτονισμός, καθώς περιλαμβάνει διδακτικά δράματα (τελετουργικότητα), βασίζεται στην εμπειρία, και η εμπειρία δεν είναι φιλοσοφία (η οποία είναι αναστοχασμός επάνω στην εμπειρία). Όμως, διαφωνώ με τον καθαρό μυστικισμό, που επιδιώκει να διαχωρίσει ριζικά τη μυητική εμπειρία από τη φιλοσοφία. Οι καθαροί μυστικιστές δεν συνειδητοποιούν ότι η Μυητική Ατραπός, η πορεία επάνω στη Μυητική Ατραπό, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά, αντίθετα, αποσκοπεί στη γνώση πραγματικών αληθειών, που ανήκουν στη σφαίρα της οντολογίας, και είναι ακριβώς η οντολογία που κάνει τη Μυητική Ατραπό να έχει νόημα. Συνεπώς, χωρίς οντολογία, η μέθοδος απολυτοποιείται σε βαθμό που αναπτύσσεται η πεποίθηση ότι η μέθοδος, και μόνο η μέθοδος, μπορεί να εφοδιάσει τον τέκτονα με όλα όσα χρειάζεται για να ακολουθήσει τη Μυητική Ατραπό. Ένας Τεκτονισμός χωρίς ένα ακαδημαϊκώς αυστηρό και επαρκές φιλοσοφικό υπόβαθρο και πρόγραμμα είναι ένας ανόητος Τεκτονισμός. Γνωρίζω ότι πολλά πρόσωπα έχουν ασχοληθεί με τον εσωτερισμό και με απόκρυφες διδασκαλίες, και κάποια εξ αυτών έχουν καθιερωθεί ακόμα και ως ειδήμονες σε κάποιους χώρους, χωρίς να διαθέτουν ένα σοβαρό φιλοσοφικό υπόβαθρο υπό την ακαδημαϊκή, και όχι υπό οποιαδήποτε εναλλακτική έννοια, αλλά, όσο γνωρίζω, και θέτοντάς το με ήπιο τρόπο, πρόκειται για αλλόκοτα πρόσωπα. Επίσης, στο βιβλίο μου, θα βρείτε μια σαφή διαφοροποίησή μου από τον ρομαντισμό και τον ριζοσπαστικό υποκειμενισμό, που, ιδιαιτέρως από τον 19ο αιώνα και μετά, έχουν ασκήσει σημαντική επίδραση στην ιστορία πολλών τεκτονικών, όπως και άλλων κοινωνικών, ρευμάτων.
Το έλλειμμα συστηματικής φιλοσοφικής εκπαίδευσης στον Ελευθεροτεκτονισμό και η αδιαφορία πολλών τεκτόνων για τη μελέτη ακαδημαϊκά αυστηρών βιβλίων έχει οδηγήσει και στη δημιουργία μιας τρίτης μεγάλης κατηγορίας τεκτόνων, εκτός από τους «τέκτονες του μαχαιροπίρουνου» και τους μυστικιστές: πρόκειται για τους θρησκευόμενους τέκτονες γενικά. Οι θρησκευόμενοι τέκτονες θεωρούν ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός πρέπει να συνδέεται απαραιτήτως με μια θρησκευτική οντολογία και, ως επί το πλείστον, ρέπουν στον θρησκευτικό/θεολογικό συγκρητισμό, ενώ κάποιες επιμέρους ομάδες των θρησκευόμενων τεκτόνων ασπάζονται ειδικότερες μεταφυσικές θέσεις, που συνδέονται είτε με κάποια επιμέρους μονοθεϊστική πίστη, όπως, λ.χ., ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ, είτε με νέα θρησκευτικά κινήματα, όπως, λ.χ., η Θεοσοφική Εταιρεία, διάφορα κινήματα της Νέας Εποχής, διάφορες ομάδες συνδεδεμένες με ανατολικές θρησκείες, διάφορες νεοπαγανιστικές ομάδες και διάφορες θεουργικές ομάδες. Στο βιβλίο μου, εξηγώ σαφώς τη διαφορά της τεκτονικής ανθρωπολογίας τόσο από τη θρησκευτική ανθρωπολογία όσο και από τον μυστικισμό. Η τεκτονική ανθρωπολογία, όπως την εξηγώ και την αναλύω, διαφέρει τόσο από τις ειδικές αντιλήψεις των θρησκευόμενων τεκτόνων όσο και από τις ειδικές αντιλήψεις των μυστικιστών. Όλες αυτές τις λεπτές και σημαντικές διαφορές θα τις βρείτε μέσα στο βιβλίο μου, συγκεκριμένα, στο δεύτερο κεφάλαιο και στο τρίτο κεφάλαιο, τα οποία ονομάζω, αντίστοιχα, Διάλεξη ΙΙ και Διάλεξη ΙΙΙ.
Όπως εξηγώ στο βιβλίο μου, η ουσία της τεκτονικής ανθρωπολογίας, εκτός από την ηθική, περιλαμβάνει και την υπέρβαση, δηλαδή, την επιδίωξη τελειοποίησης της ανθρωπότητας. Στον Ελευθεροτεκτονισμό, η ιδέα της υπέρβασης αντιπροσωπεύεται από τον Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος (Μ∴Α∴Τ∴Σ∴). Για τους θρησκευόμενους τέκτονες, ο Μ∴Α∴Τ∴Σ∴ είναι ο Θεός κάποιας θρησκευτικής παράδοσης ή μια αναφορά στη θεότητα γενικά στο πλαίσιο ενός θρησκευτικού ή θεολογικού συγκρητισμού. Για τους μυστικιστές, ο Μ∴Α∴Τ∴Σ∴ είναι το απολύτως άρρητο και ουσιαστικά απροσπέλαστο απόλυτο ον. Αντίθετα, για τους ρυθμιστικούς τέκτονες, στους οποίους ανήκω, ο Μ∴Α∴Τ∴Σ∴ είναι μια ρυθμιστική, και όχι μια οντολογική, υπέρβαση. Με άλλα λόγια, για εμάς τους ρυθμιστικούς τέκτονες, ο Μ∴Α∴Τ∴Σ∴ συμβολίζει την ιδιαίτερη πνευματική ποιότητα εκείνου του ιδεώδους ανθρώπου που έχει εκπληρώσει κατά τέλειο τρόπο όλους τους ηθικούς κανόνες του Ελευθεροτεκτονισμού και λειτουργεί ως μια σύνοψη όλων των επιμέρους ηθικών στόχων του Ελευθεροτεκτονισμού. Με άλλα λόγια, από τη σκοπιά του ρυθμιστικού Τεκτονισμού, που εισηγούμαι, ο Μ∴Α∴Τ∴Σ∴ δεν είναι ούτε κάποια ιδιαίτερη θρησκευτική οντότητα, ούτε μια γενική συγκρητιστική ή ντεϊστική αναφορά σε όλες τις θεότητες των θρησκειών, αλλά ένα ηθικό ανθρωπολογικό σύμβολο τελειότητας. Ιδού μία από τις καινοτόμες ερμηνείες του Ελευθεροτεκτονισμού που περιέχονται στο βιβλίο μου: η ρυθμιστική θεώρηση του Ελευθεροτεκτονισμού. Στο βιβλίο μου, εξηγώ συστηματικά τη διαφορά μεταξύ της υπέρβασης ως οντολογικής πραγματικότητας και της υπέρβασης ως ενός ρυθμιστικού ιδεώδους.
Τα παραδοσιακά τεκτονικά τυπικά περιέχουν μια σημαντική πρακτική φιλοσοφία, αλλά έχουν αντλήσει τα κύρια σύμβολά τους και τους διδακτικούς τους μύθους από τη Βίβλο. Είναι εμπνευσμένα από τη Βίβλο, και μπορεί να υποστηριχθεί ότι παρουσιάζουν τα ίδια θρησκευτικά χαρακτηριστικά με τη Βίβλο. Επίσης, σύμφωνα με τις αυτοπροσδιοριζόμενες ως «κανονικές» («regular») τεκτονικές δικαιοδοσίες, παρ’ ότι ο τέκτων δεν υποχρεούται να είναι χριστιανός, πρέπει να έχει κάποια θρησκευτική πεποίθηση. Συνεπώς, από αυτή τη σκοπιά, αυτά τα τεκτονικά τυπικά έχουν μια θρησκευτική διάσταση, όπως υποστηρίζουν οι πατέρες της Καθολικής Εκκλησίας. Εφόσον η επικρατούσα διακηρυγμένη θέση των τεκτόνων διεθνώς είναι ότι ο Τεκτονισμός δεν είναι θρησκεία, και όντως δεν είναι θρησκεία, τότε γιατί χρησιμοποιεί θρησκευτικά τυπικά, τόσο στον Συμβολικό Τεκτονισμό όσο και, ακόμα περισσότερο, σε επιγενόμενους Τύπους; Η απάντηση είναι απλή: διότι, σε πολλές Μεγάλες Στοές ανά τον κόσμο, περιλαμβανομένων των επικρατούντων αγγλικών, αμερικάνικων, γαλλικών και ιταλικών Τεκτονισμών και των δορυφορικών τους τεκτονικών θεσμών διεθνώς, δεν άρχουν φιλοσοφούσες συνειδήσεις οι οποίες θα μπορούσαν να κατανοήσουν και να διορθώσουν αυτή την αντίφαση και τα άλλα προβλήματα που αναφέρω στο βιβλίο μου.
Όπως προανέφερα, ως φιλόσοφος, υποστηρίζω έναν ρυθμιστικό, και όχι θρησκευτικό, Τεκτονισμό. Αν ο Μ∴Α∴Τ∴Σ∴ ερμηνευθεί ως μια ρυθμιστική, και όχι οντολογική, υπέρβαση, τότε αντιπροσωπεύει, όχι μια πραγματικότητα καθ’ εαυτήν, αλλά τον τελικό στόχο του ανθρώπου στον Ελευθεροτεκτονισμό, το τεκτονικό ιδεώδες ηθικής τελειοποίησης, και αποτελεί τη σύνοψη και τη δικαιολόγηση της ελευθεροτεκτονικής ηθικής. Με αυτόν τον τρόπο, όπως θα διαβάσετε σε αυτό το βιβλίο, υπερβαίνω πολλές σημαντικές αντιφάσεις που υπάρχουν μέσα στα παραδοσιακά τεκτονικά τυπικά, και ξεκαθαρίζω με σαφή και τελεσίδικο τρόπο τη διαφορά του Ελευθεροτεκτονισμού από τη θρησκεία και τον μυστικισμό, επισημαίνοντας, ωστόσο, ότι ο ατομικός τέκτων, προσωπικά, μπορεί να προεκτείνει τη θεμελιώδη ρυθμιστική θεώρηση του Ελευθεροτεκτονισμού, όπως την εισηγούμαι, προκειμένου να τη συνθέσει με προσωπικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις, αλλά αυτό αποτελεί ατομική του επιλογή και δεν αφορά στον Ελευθεροτεκτονισμό καθ’ εαυτόν, ο οποίος, όπως υποστηρίζω σε αυτό το βιβλίο, πρέπει να είναι ορισμένος και οριοθετημένος σύμφωνα με ένα ρυθμιστικό ιδεώδες.
Τώρα, θα αναφερθώ στο ζήτημα Ελευθεροτεκτονισμός και δημοκρατία. Το δημοκρατικό κράτος βρίσκει τον λόγο ύπαρξής του στο Σύνταγμα και στους νομικούς κώδικες που το εφαρμόζουν (και το ερμηνεύουν). Στις διαλέξεις ΙΙ και ΙΙΙ του βιβλίου μου, θα βρείτε μια συστηματική μελέτη της ιστορίας και της φύσης του θεσμού του κράτους και μια συστηματική μελέτη της ιστορίας και της φύσης του Τεκτονισμού. Ο Τεκτονισμός, όπως λένε τα «Αρχαία Οριοθέσια», σέβεται τους Νόμους του Κράτους. Όμως, υπάρχουν βαθιές διαφορές όσον αφορά στα θεμέλια και στις συστατικές μυθολογίες των δύο θεσμών. Ο Τεκτονισμός, σε σύγκριση με το Κράτος, έχει κάτι περισσότερο που αντιπροσωπεύει την ιδιαιτερότητά του. Όπως φαίνεται από τη φιλοσοφική ανθρωπολογία του, ο Τεκτονισμός είναι μια αντίληψη για τον άνθρωπο και τη ζωή που βασίζεται σε ένα σύνολο καθολικών ηθικών αξιών, τις οποίες ορίζω και μελετώ συστηματικά στο βιβλίο μου. Ενώ το κράτος απαιτεί από τους πολίτες να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους αστικούς και τους ποινικούς κώδικες, αφήνοντας την ηθική σε δεύτερη μοίρα, για τον Τεκτονισμό η ηθική είναι ο λόγος ύπαρξης της συμπεριφοράς του τέκτονα.
Είναι ακριβώς η ηθική που αναδεικνύεται σε αδιαμφισβήτητο και αναντικατάστατο κριτή, όπως, μεταξύ άλλων, προκύπτει από τον ίδιο τον ορισμό του Τεκτονισμού, όπως τον διατύπωσα νωρίτερα. Από αυτό προκύπτει ότι η συμπεριφορά του τέκτονα πρέπει να εμπνέεται όχι μόνο από τους νόμους του κράτους, αλλά επίσης και κυρίως από τις ηθικές αξίες που αποτελούν το θεμέλιο τού Ελευθεροτεκτονισμού. Από αυτό προκύπτει ότι, ακόμα και αν σεβόταν τους Νόμους του Κράτους, αλλά η συμπεριφορά του παραβίαζε ανεπανόρθωτα τις αρχές της ηθικής, θα έπρεπε επίσης να αποβληθεί. Επιπλέον, στο βιβλίο μου, εξηγώ σε βάθος τον τρόπο με τον οποίο το δημοκρατικό μοντέλο του Ελευθεροτεκτονισμού – που, ιδίως μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επικράτησε και εκτόπισε το παραδοσιακό κατακόρυφο αγγλικό μοντέλο της Μεγάλης Στοάς – οδήγησε στον εκφυλισμό του Ελευθεροτεκτονισμού.
Σε αυτό το σημείο, θεωρώ χρήσιμο να προσθέσω ότι, στο βιβλίο μου, ξεκαθαρίζω τη διαφορά μεταξύ μιας «βέβηλης» («profane») έννοιας και μιας «ιερής» («sacred») ή «μυητικής» («initiatory») έννοιας στο πλαίσιο του εσωτερισμού. Μια εσωτεριστική εταιρεία περιλαμβάνει τόσο βέβηλες έννοιες όσο και μυητικές ή ιερές έννοιες. Οι βέβηλες έννοιες (ή υπαρξιακές διαστάσεις) μιας εσωτεριστικής εταιρείας είναι έννοιες οι οποίες μπορεί να γίνουν κατανοητές ή/και αποδεκτές από κάποιον/α χωρίς να χρειάζεται αυτός/ή να έχει μυηθεί στη συγκεκριμένη εσωτεριστική εταιρεία. Οι μυητικές ή ιερές έννοιες (ή υπαρξιακές διαστάσεις) μιας εσωτεριστικής εταιρείας είναι έννοιες οι οποίες μπορεί να γίνουν κατανοητές ή/και αποδεκτές μόνο από κάποιον/α που έχει μυηθεί στη συγκεκριμένη εσωτεριστική εταιρεία. Χρησιμοποιώ τον όρο «βέβηλος» υπό την αυστηρή φιλοσοφική και κοινωνιολογική έννοια. «Βέβηλος» σημαίνει «αμύητος», δηλαδή, κάποιος ο οποίος δεν μετέχει μιας ειδικής, σκοπίμως ξεχωρισμένης γνώσης και υπαρξιακής κατάστασης. Ο όρος «βέβηλος», σημαίνοντας «αμύητος» και «μη ιερός», δεν έχει κατ’ ανάγκη μια αρνητική σημασία και δεν πρέπει να συγχέεται με τις έννοιες «ιερόσυλος» και «βλάσφημος». Βεβαίως, ο όρος «βεβήλωση» ειδικά, έχει μια αρνητική σημασία, καθώς σημαίνει τον ατιμασμό της μύησης και την ασέβεια προς το «ιερό». Άλλο, λοιπόν, «βέβηλος» και άλλο «βεβήλωση». Κοντολογίς, «βέβηλο» σημαίνει, απλώς και μόνο, οτιδήποτε είναι προσβάσιμο και προσιτό χωρίς να απαιτείται μύηση, και, έτσι, αντιδιαστέλλεται προς το «μυητικό» ή «ιερό». Για παράδειγμα, η έννοια της ελευθερίας και η έννοια της τυπικής γραφειοκρατικής οργάνωσης περιλαμβάνονται στον Ελευθεροτεκτονισμό, αλλά αυτές οι έννοιες μπορεί να κατανοηθούν ή/και να γίνουν αποδεκτές και από ανθρώπους που δεν έχουν μυηθεί στον Ελευθεροτεκτονισμό, και, άρα, αποτελούν δύο από τις βέβηλες έννοιες του Ελευθεροτεκτονισμού, ενώ το «μυητικό μυστικό» (που περιλαμβάνει και την έννοια της μυητικής ιεραρχίας) αποτελεί την κατ’ εξοχήν μυητική ή ιερή έννοια του Ελευθεροτεκτονισμού.
Στο βιβλίο μου, θα βρείτε μια συστηματική μελέτη των θεμελιωδών βέβηλων και μυητικών εννοιών του Ελευθεροτεκτονισμού καθώς και μια φιλοσοφική μέθοδο για τη μελέτη και την κατανόηση του Συμβολικού Τεκτονισμού, της Βασιλικής Αψίδας και του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου. Θα ήθελα να τονίσω ότι, στο βιβλίο μου, μελετώ τόσο τη μυητική διάσταση όσο και τη βέβηλη διάσταση του Ελευθεροτεκτονισμού μέσα στο πλαίσιο μιας εκκοσμικευμένης μη-αποκλειστικής ανθρωπολογίας. Η τεκτονική φιλοσοφία που περιέχεται στο παρόν βιβλίο αποτελεί την κατάληξη της εκπαίδευσης που έλαβα και των ερευνητικών εργασιών που πραγματοποίησα τόσο στη βέβηλη κοινωνία όσο και στο πλαίσιο του Ελευθεροτεκτονισμού. Στην Εισαγωγή του βιβλίου μου, εξηγώ το υπόβαθρό μου και αναφέρω τους κυριότερους διδασκάλους μου. Συγκεκριμένα, στην Εισαγωγή του βιβλίου μου, εξηγώ την πνευματική μου πορεία και το τι με νομιμοποιεί να συγγράψω και να δημοσιοποιήσω ένα σύγγραμμα που φέρει τον τίτλο «Μαθήματα Τεκτονικής Φιλοσοφίας» και τον υπότιτλο «Οντολογία, Επιστημολογία, Ηθική, Πολιτική Θεωρία και η Μυητική Παράδοση της Ανθρωπότητας», και ορίζω το στρατηγικό μου σχέδιο.
Θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό ότι, σε αυτό το βιβλίο, θα βρείτε, πρώτον, μια φιλοσοφική ανθρωπολογία, δεύτερον, μια φιλοσοφία της θρησκείας, τρίτον, μια συστηματική μελέτη του εσωτερισμού στην Αρχαιότητα, στον Μεσαίωνα, στην Αναγέννηση και στο πλαίσιο της νεωτερικότητας, και, τέταρτον, μια συστηματική μελέτη των ιδεολογιών.
Στο πρακτικό επίπεδο, η τεκτονική σταδιοδρομία μου, που άρχισε το 1997 στο Λονδίνο, έχει οργανωθεί με δύο τρόπους. Κατ’ αρχάς, έχω οργανώσει τεκτονικά σαλόνια με πρότυπο τα λόγια σαλόνια που λειτουργούσαν στη Γαλλία του 18ου και του 19ου αιώνα, δηλαδή, πρόκειται για συγκεντρώσεις ανθρώπων με κύριο αντικείμενο την οργανωμένη συζήτηση και την οργανωμένη αλληλεπίδραση στο πλαίσιο του Ελευθεροτεκτονισμού, χωρίς όμως μια αυστηρή τυπική ταγματική δομή και ατζέντα, και αυτοί οι κύκλοι βασίζονται στις ιλλουμινιστικές ομάδες του 18ου αιώνα και στον Αιγυπτιακό Τύπο του Τεκτονισμού, καθώς αυτή η εσωτεριστική παράδοση προσφέρεται ιδιαίτερα για συζητήσεις συγκριτικής μυθολογίας, συγκριτικής πολιτισμολογίας και ορισμένων κοινωνικών θεμάτων. Στο επίπεδο του αυστηρά ταγματικά οργανωμένου Τεκτονισμού, έχω δημιουργήσει και διευθύνω το Autonomous Order of the Modern and Perfecting Rite of Symbolic Masonry, που, στα ελληνικά, μεταφράζεται Αυτόνομο Τάγμα του Νεωτερικού και Τελεσιουργικού Τύπου του Συμβολικού Τεκτονισμού, και αποτελεί έναν τρόπο άσκησης και ερμηνείας του Συμβολικού Τεκτονισμού και του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου σύμφωνα με την τεκτονική φιλοσοφία που εκθέτω και εξηγώ στο παρόν βιβλίο μου και με αυστηρή τυπική ταγματική δομή. Το τεκτονικό μου έργο έχει ως μοντέλο και σημείο αναφοράς του το Dignity Order, που έχει ιδρύσει ο Giuliano Di Bernardo με έδρα στη Βιέννη ως μια μη-τεκτονική – τονίζω μη-τεκτονική – ή, αν θέλετε, μετα-τεκτονική και υπερ-τεκτονική, φιλοσοφική και επιστημονική αδελφότητα για την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ως τον επιχειρησιακό βραχίονα της Accademia degli Illuminati, που ίδρυσε ο Giuliano Di Bernardo το 2002 με έδρα στη Ρώμη. Μέσα στο βιβλίο μου, εξηγώ αυτές τις δομές εμβριθώς καθώς και τον ρόλο μου σε αυτές.
Θα ήθελα να προσθέσω ότι στο βιβλίο μου μελετώ επίσης την κρίση του σύγχρονου Ελευθεροτεκτονισμού και τις διάφορες εκδηλώσεις του φαινομένου της αντι-μύησης (counter-initiation), δηλαδή, αποκλίνουσες μορφές εσωτερισμού στις οποίες βεβηλώνεται η μύηση λόγω πλανών, δομικών στρεβλώσεων και δόλιων σκοπιμοτήτων. Νομίζω ότι το βιβλίο μου ξεκαθαρίζει και αυτό το ζήτημα, και η ανάλυση του συμπλόκου πολιτικό σύστημα, θρησκευτικοί θεσμοί, υποκουλτούρες και εσωτεριστικές εταιρείες αποτελεί αντικείμενο συστηματικών μελετών μου.
Η μύηση είναι έθος, αποτελεί αποτέλεσμα συνήθειας, και εκείνος που είναι μυημένος πράττει κομψά. Στα έργα του Πολιτικός και Φίληβος, ο Πλάτων χρησιμοποιεί τον όρο «κομψός» για να αναφερθεί στους μυημένους, συγκεκριμένα, σε αυτούς που χαρακτηρίζονται από πολύ καλά σμιλευμένη διανόηση. Υπό αυτή την έννοια, η αισθητική ποιότητα της κομψότητας εκπέμπει μια υψηλή ηθική. Δυστυχώς, σήμερα, πολλοί άνθρωποι, στο πλαίσιο της αντι-μύησης και της γενικευμένης κρίσης, συνηθίζουν στην ασχήμια και στερούνται την πραγματική κομψότητα, και συχνά προσπαθούν να καλύψουν την έλλειψη πραγματικής κομψότητας μέσω μιας εκφυλισμένης μορφής κομψότητας που βασίζεται στη φαντασμαγορία, στις δημόσιες σχέσεις και, γενικά, σε μια χυδαία πολιτική εντυπώσεων. Αυτή η εκφυλισμένη μορφή κομψότητας μπορεί, κατ’ ακρίβεια, να ονομαστεί αντι-κομψότητα, και είναι το αισθητικό αντίστοιχο της αντι-μύησης. Εξού και οι θεσμοί που έχουν υποπέσει στην αντι-μύηση έχουν συνηθίσει και στην αντι-κομψότητα, και έτσι, αντί να παράγουν ορθή διανόηση και ωραία διανόηση, επιδίδονται σε δημόσιες σχέσεις, σε αυθαίρετες και αυθάδεις αφηγήσεις, ου μην αλλά και σε κραιπάλη.
Αυτό το βιβλίο μου μπορεί να διαβαστεί με τρεις τρόπους: Πρώτον, ως ένα πλήρες σύγγραμμα γενικής φιλοσοφίας που καλύπτει την ιστορία της φιλοσοφίας, τη θρησκεία, τον εσωτερισμό και την ιδεολογία. Δεύτερον, ως ένα τεκτονικό σύγγραμμα που καλύπτει την ιστορία και το νόημα του Τεκτονισμού, διαλύει την ασάφεια που επικρατεί γύρω από τον Τεκτονισμό και απαντά με σαφή τρόπο στις πιο δύσκολες ερωτήσεις αναφορικά με την ταυτότητα, την οργανωτική δομή και τα σύμβολα του Τεκτονισμού. Τρίτον, ως μια εξήγηση του διεθνούς τεκτονικού οργανισμού που διευθύνω, δηλαδή, του Αυτόνομου Τάγματος του Νεωτερικού και Τελεσιουργικού Τύπου του Συμβολικού Τεκτονισμού, με βάση ακριβώς το περιεχόμενο και τις θέσεις αυτού του βιβλίου και σύμφωνα με τη μεθοδολογία του Dignity Order, όπου εργάζομαι υπό τη διεύθυνση του Giuliano Di Bernardo.
Θα χαρώ να επικοινωνήσω προσωπικά με όσους διαβάσουν το βιβλίο μου και έχουν ειδικότερα θέματα προς συζήτηση. Γενικά, χαίρομαι όταν άνθρωποι έχουν την ευθύτητα και, θα έλεγα, τον κοινωνικό αέρα να επικοινωνούν άμεσα, απ’ ευθείας μαζί μου. Αρκεί, βεβαίως, να γνωρίζουν επακριβώς τι υποστηρίζω και τι εκπροσωπώ, και, για να γνωρίσουν επακριβώς τι υποστηρίζω και τι εκπροσωπώ, πρέπει να διαβάσουν ολόκληρο αυτό το βιβλίο μου.
Στον Τεκτονισμό, έχω ενεργήσει σαν ένα κάτοπτρο, δηλαδή, συνέλεξα πληθώρα ακτίνων φωτός από διάφορους τεκτονικούς οργανισμούς ανά τον κόσμο – περιλαμβανομένων φυσικά των 3 βαθμών του Συμβολικού Τεκτονισμού, της Βασιλικής Αψίδας, των 33 βαθμών του Σκωτικού Τύπου και των 97 βαθμών του Αιγυπτιακού Τύπου – και ύστερα, η φιλοσοφική και επιστημονική μου συνείδηση εξέπεμψε ένα δικό της, νέο φως, μια νέα μεγάλη συνθετική αφήγηση που καλύπτει τα πεδία της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της ιδεολογίας και του εσωτερισμού. Μέσα σε αυτό το βιβλίο μου, θα βρείτε τις ακτίνες φωτός που προσέλαβα, τα προβλήματα με τα οποία αναμετρήθηκα, τη μέθοδο με την οποία εργάστηκα και τη σύνθεση που άρθρωσα, και η οποία αποτελεί το τελικό προϊόν της δικής μου σκέψης και εργασίας.
Στη φάση που συνέλεγα τεκτονικές εμπειρίες και γνώσεις, ταξίδευα και μάθαινα, ως άλλος Σόλων ή και ως άλλος Christian Rosenkreutz, σε διάφορες τεκτονικές σχολές και αυλές. Τώρα πλέον, στη φάση που έχω αρθρώσει και εκπέμψει τη δική μου μεγάλη αφήγηση – την οποία, με αυτό το βιβλίο μου, θέτω ενώπιον της συνείδησής σας – ασχολούμαι με τον Τεκτονισμό αποκλειστικώς και μόνο στο Autonomous Order of the Modern and Perfecting Rite of Symbolic Masonry, το οποίο δημιούργησα και διευθύνω, ως έναν αυτόνομο και αυτεξούσιο διεθνή τεκτονικό οργανισμό, με βάση τη φιλοσοφία που περιέχεται στο βιβλίο μου Μαθήματα Τεκτονικής Φιλοσοφίας: Οντολογία, Επιστημολογία, Ηθική, Πολιτική Θεωρία και η Μυητική Παράδοση της Ανθρωπότητας. Με άλλα λόγια, δημιούργησα τον Νεωτερικό και Τελεσιουργικό Τύπο του Συμβολικού Τεκτονισμού και του έδωσα αυτό το όνομα για να αρθρώσω μια ερμηνεία και έναν τρόπο δόμησης και άσκησης του Συμβολικού Τεκτονισμού και του Σκωτικού Τύπου σύμφωνα με τα πορίσματα των φιλοσοφικών και επιστημονικών εργασιών μου και σύμφωνα με τον τρόπο που έχω επεξεργαστεί τη διεθνή μου τεκτονική εμπειρία. Παρουσίασα για πρώτη φορά δημοσίως αυτό το δημιούργημά μου, δηλαδή, τον Νεωτερικό και Τελεσιουργικό Τύπο του Συμβολικού Τεκτονισμού, αγγλιστί, Modern and Perfecting Rite of Symbolic Masonry, στην Αγγλία, στις αρχές του 2023, αλλά άρχισα να εργάζομαι επάνω σε αυτό το σχέδιο, επίσης στο Λονδίνο το 2008. Οι θέσεις που έχω διατυπώσει σε αυτό το βιβλίο μου, που εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Ίαμβος τον Νοέμβριο του 2023, και ο τεκτονικός οργανισμός που έχω δημιουργήσει και θεμελιώσει επ’ αυτών των θέσεών μου ορίζουν πλέον, κατά αποκλειστικό και μοναδικό τρόπο, την τεκτονική μου υπόσταση και οριοθετούν σαφώς τον τρόπο με τον οποίο πορεύομαι τεκτονικά προς το μέλλον.
Κυρίες και Κύριοι, με αυτό το βιβλίο μου, έθεσα τις εμπειρίες και τις σπουδές μου στη διάθεση όλων των ανθρώπων για μια πνευματική ανύψωση της ανθρωπότητας, και, ιδιαιτέρως ενώπιον της συνείδησης των τεκτόνων, έθεσα μια ολοκληρωμένη θεωρία περί του Τεκτονισμού. Ας αποφανθούν περί της χρησιμότητας των θέσεών μου. Η δική μου συνείδηση έχει αποφανθεί και έχει δηλώσει με διαύγεια τη στράτευσή της. Σας ευχαριστώ πολύ.