(Πηγή: www.tanea.gr)
Δεν θυμάμαι να έχω δει κάτι ανάλογο στο σινεμά. Ούτε από τα λογοτεχνικά ή δραματουργικά διαβάσματά μου μπορώ να ανασύρω κάτι παρόμοιο. Ούτε καν στις αρχαίες τραγωδίες με τους αρχετυπικούς ήρωες και τις ακραίες συμπεριφορές τους. Η ιστορία της Ζιζέλ Πελικό είναι φτιαγμένη από τόσο κακό, τόσο αρρωστημένο, τόσο διαστροφικό υλικό ζωής που δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε κανενός είδους Τέχνη – τουλάχιστον έτσι νομίζω. Κυρίως διότι στην Τέχνη, ακόμη και οι πιο αποτρόπαιες πράξεις έχουν μία βάση, έναν λόγο, ξεκινούν από κάπου και οδηγούν κάπου έστω και μέσα στο μυαλό του «δράστη». Για να το πω απλά, η Μήδεια… Πηγή (Πηγή: www.tanea.gr)