(Πηγή: www.tanea.gr)
Οσο ζούσε η μάνα μου δεν θα το τολμούσα. Και να μου πέρναγε ακόμα από το μυαλό, έτσι και της το ‘λεγα θα με εμπόδιζε με νύχια και με δόντια. «Αν θες ντε και καλά να τον δεις» θα μου ‘λεγε «στησ’ του καρτέρι. Φάντης μπαστούνι βγες μπροστά του. Σε δημόσιο όμως χώρο». Υπέρτατη αξία για τη μάνα μου η περηφάνια. Το «δεν έχουμε κανέναν ανάγκη». Κανέναν. Κυρίως όχι τον κανάγια που την εγκατέλειψε με εμένα στην κοιλιά της – δεν την παράτησε καν στα ίσα, δεν έδειξε τον στοιχειώδη ανδρισμό, εξαφανίστηκε απλώς, πέντε μέρες αφότου του ανακοίνωσε εκείνη πως… Πηγή