(Πηγή: www.tanea.gr)
Στο υπόγειο ήταν σκοτεινά και οι φακοί μας χαιρετίστηκαν σαν δυο βαπόρια σε νυχτερινό πέλαγος. Σταθήκαμε δίπλα-δίπλα και κοιτάξαμε τα σκονισμένα μεταλλικά κουτιά στον απέναντι τοίχο, κάτω από τη σκάλα, με τα κεφάλια μας πλαγιαστά – με το ύφος, μάλλον, μαγεμένου φιλότεχνου μπροστά στη Μόνα Λίζα. Σιωπηλές. Μετά η κυρία Φωτεινή, του τρίτου, αναστέναξε: «Δεν βλέπω τίποτα».
«Ούτε εγώ», παραδέχτηκα.
«Αν ήταν από τους έξυπνους, δεν θα είχε κάτι ξεχωριστό;».
«Ενα φωτάκι ν’ αναβοσβήνει, τίποτα νούμερα να τρέχουν πιο γρήγορα;».
Τους δώσαμε λίγα λεπτά ακόμα κοιτώντας τις κατάμαυρες, απαθείς όψεις τους παρακλητικά, και μετά χωρίς κουβέντα τούς γυρίσαμε την πλάτη, σβήσαμε τους φακούς μας… Πηγή (Πηγή: www.tanea.gr)