Πηγή: Αναστοχασμοί (https://anastoxasmoi.gr)
Το έτος 2024, το κόμμα «Νέα Δημοκρατία» εόρτασε την πεντηκοστή επέτειο από την ίδρυσή του. Αυτό το κόμμα ιδρύθηκε το 1974 υπό την ηγεσία τού Κωνσταντίνου Καραμανλή, και αποτελεί την κομματική «σπονδυλική στήλη» του συνολικού πολιτικού καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε και συνεχίζει να κυριαρχεί από το 1974 έως και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ακόμα και οι δύο πολιτικές κυβερνήσεις που, στη ρητορική τους, είχαν αμφισβητήσει σοβαρά τη «Νέα Δημοκρατία», τελούσαν υπό την κηδεμονία Προέδρου Δημοκρατίας που ανήκε στη «Νέα Δημοκρατία» και αμφότερες συνεργάζονταν με πολιτικούς παράγοντες και ηγετικά στελέχη του ελληνικού βαθέος κράτους που ανήκαν στη «Νέα Δημοκρατία». Αναφέρομαι, συγκεκριμένα, στην κυβέρνηση του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, η οποία επιβίωσε στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (που ήταν Πρόεδρος Δημοκρατίας και επόπτης της κυβέρνησης Α. Γ. Παπανδρέου), καθώς και στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, η οποία επιβίωσε στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού με τον Πρόεδρο Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο και τον κυβερνητικό της εταίρο Πάνο Καμμένο (ο μεν Προκόπης Παυλόπουλος εκπροσωπεί τον «Καραμανλισμό» και έχει επί μακρόν πολιτευθεί με τη «Νέα Δημοκρατία», ο δε Πάνος Καμμένος, όχι μόνο προέρχεται από τη «Νέα Δημοκρατία», αλλά και αποτελεί έναν γνωστό διαχειριστή τμήματος του ακροδεξιού-εθνικιστικού πολιτικού χώρου για λογαριασμό του κατεστημένου πολιτικού συστήματος).
Υπό το πρίσμα των προαναφερθέντων, θα επιχειρήσω, σε αυτό το σύντομο σημείωμά μου, να συνοψίσω τον κοινωνιολογικό-ανθρωπολογικό χαρακτήρα της «Νέας Δημοκρατίας». Δηλαδή, θα εξηγήσω συνοπτικά το ποιο είναι το θεμελιώδες ήθος που προωθεί η «Νέα Δημοκρατία» και ποιον τύπο ανθρώπου διαπλάθει. Η «Νέα Δημοκρατία» καλλιεργεί και προωθεί μια αστική νοοτροπία η οποία έχει τα εξής χαρακτηριστικά: κομφορμισμό (που συχνά εκφράζεται με την επίκληση της ενότητας ενός διευρυμένου κοινωνικού χώρου από την «κεντροδεξιά μέχρι και την κεντροαριστερά» και με τον όρο «μεσαίος χώρος») συνδυασμένο με ψυχολογικά και ρομαντικά στοιχεία (που συχνά εκφράζονται με την επίκληση του πατριωτισμού, του εθνικού συμφέροντος και της λογικής), προκειμένου έτσι να καθιερώσει μεταξύ του λαού έναν μικροαστικό τρόπο ζωής επικεντρωμένο στο ένστικτο της επιβίωσης και στην παθητική προσαρμογή με αντάλλαγμα μια στοιχειώδη ασφάλεια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η πολιτική κουλτούρα της Νέας Δημοκρατίας έχει ως υποκείμενη αρχή έναν χυδαίο υλισμό, στον οποίο καλεί τους οπαδούς της να προσχωρήσουν υπό το πρόσχημα μιας ανθρωπιστικής, φιλελεύθερης και δημοκρατικής ρητορικής. Η πολιτική κουλτούρα της «Νέας Δημοκρατίας» οδηγεί αυτούς που την ενστερνίζονται σε έναν περιθωριακό και επισφαλή τρόπο ζωής, καθώς ζουν χάρις στην αδράνεια του συστήματος και της κοινωνικής διαστρωμάτωσης αυτής της χώρας του «ελεύθερου κόσμου», σύμφωνα με τα είδωλα, το lifestyle και τις μικρές (ευτελείς) αξίες του αστικού κοινωνικού κατεστημένου. Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και η ρητορική της «Νέας Δημοκρατίας» περί «νόμου και τάξης», η οποία, συγκεκριμένα, σημαίνει και επιτάσσει μικροαστικό και υλιστικό κομφορμισμό.
Στον βαθμό που ένα πρόσωπο γίνεται «Νεοδημοκράτης», επικεντρώνεται στο να προστατεύσει και να παρατείνει τη ζωή του υπό μια στοιχειώδη βιολογική (ήγουν ζωώδη) έννοια, ανεξάρτητα από τις ταπεινώσεις και τις αδικίες που απαιτούνται προκειμένου το άτομο να εξασφαλίσει τη στοιχειώδη ύπαρξή του. Για τον τύπο ανθρώπου που εκπροσωπεί και προωθεί η «Νέα Δημοκρατία», η απλή ύπαρξη αποτελεί τον ανώτατο σκοπό και μια αυταξία, αντί η ανώτατη αξία να ήταν ένας συγκεκριμένος τρόπος ύπαρξης. Για τον «Νεοδημοκράτη», η ύπαρξη είναι ανώτερη από το νόημά της, καθώς είναι επικεντρωμένος στην ύπαρξη καθ’ εαυτήν και όχι στον τρόπο ύπαρξης. Αυτός ο αυτοαναφορικός, βιολογικός στόχος επιχειρείται να δικαιολογηθεί και να κρυφτεί πίσω από μια ρητορική περί φιλελεύθερης δημοκρατίας και ανθρωπισμού, και, μάλιστα, αυτή η ρητορική επιδιώκεται να εξαπλωθεί και να επιβληθεί σε όλους τους ανθρώπους (διεθνώς), σύμφωνα με την κρατούσα πολιτική και ιδεολογία του ευρωατλαντικού γεωστρατηγικού και οικονομικού συνασπισμού.
Η ποσοτική μεγέθυνση παραμέτρων του βίου αποτελεί την εμμονή του «Νεοδημοκράτη», ανεξάρτητα από το πόσον ποιοτικό εκφυλισμό επιφέρει. Κατ’ επέκταση, η εσωτερική αντίφαση της φιλελεύθερης δημοκρατίας καθίσταται εμφανής αν σκεφθούμε πόσες ουσιώδεις ελευθερίες είναι διατεθειμένος να θυσιάσει ένας οπαδός της «Νέας Δημοκρατίας» και, γενικά, της κρατούσας ιδεολογίας της φιλελεύθερης δημοκρατίας, προκειμένου να συντηρήσει ή και να μεγεθύνει ορισμένες ποσοτικές παραμέτρους του βίου του. Πρόκειται για μια πληβεία κουλτούρα βασισμένη στις πιθήκειες καταβολές και διαστάσεις του ανθρώπου.
Πολλοί από αυτούς που ενίστανται και αντιδρούν εναντίον της ανωτέρω πολιτικής ιδεολογίας της «Νέας Δημοκρατίας» και, γενικά, της φιλελεύθερης δημοκρατίας, είτε είναι δεξιόστροφοι είτε είναι αριστερόστροφοι, κάνουν το σφάλμα να εγείρουν τις αντιρρήσεις τους μόνο με βάση το ίδιο υποκείμενο πληβείο, ποσοτικό σκεπτικό των πολιτικών αντιπάλων τους, και, από αυτή τη σκοπιά, συντηρούν το ίδιο θεμελιώδες πολιτικό και πολιτιστικό καθεστώς. Είναι σαν να ζητούν μερικές μπανάνες ακόμα και ένα καλύτερο κλουβί για τους εκπίπτοντες στις πιθήκειες καταβολές ανθρώπους. Εξού και εθνικιστές, ακροδεξιοί και εκπρόσωποι της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» όχι μόνο μπορούν να συγκυβερνούν με τη «Νέα Δημοκρατία», αλλά και να προσυπογράφουν την κρατούσα ρητορική του ευρωατλαντικού συνασπισμού περί φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Η απάντηση σε αυτόν τον φαύλο κύκλο εκφυλισμού είναι μια αριστοκρατική (υπό την πλατωνική έννοια του όρου) πολιτική σκέψη και δράση. Αυτό το ζήτημα έχω πραγματευθεί, μεταξύ άλλων, στο βιβλίο μου με τίτλο «Μαθήματα Τεκτονικής Φιλοσοφίας», που έχει εκδοθεί και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίαμβος, προκειμένου να συνεισφέρω στη δημιουργία μιας πρωτότυπης πνευματικής συντεχνίας σκέψης και δράσης ανθρώπων που, εμφορούμενοι από (πνευματικώς) αριστοκρατικά ιδεώδη, υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όπως μου δίδαξε ο διδάσκαλός μου φιλόσοφος, πανεπιστημιακός καθηγητής και ακαδημαϊκός Giuliano Di Bernardo, συνδυάζοντας έτσι θεωρία και πράξη, στοχασμό και πρακτική οργάνωση.
Απαιτείται μια ριζική εσωτερική αλλαγή, μια ριζική μεταρρύθμιση της συνείδησης, αλλά, παρ’ ότι αυτή αποτελεί μια αναγκαία συνθήκη, δεν αποτελεί και μια ικανή συνθήκη. Απαιτείται και κοινωνική δράση για την αποκατάσταση της ορθής κοινωνικής πυραμίδας, ώστε να βρίσκεται με την κορυφή προς τα άνω, ενώ τώρα, με την κυριαρχία οικονομικών συμφερόντων (του πολιτισμού των εμπόρων) και μιας πληβείας κουλτούρας, η κοινωνική πυραμίδα βρίσκεται με την κορυφή προς τα κάτω.
Το πολιτικό πεδίο πρέπει να βασίζεται σε, και να νομιμοποιείται από, πνευματικές και υπερ-ατομικές αξίες, και το κράτος πρέπει να είναι η δύναμη που θα δίδει σε αυτές τις αξίες το ιστορικό βάρος που δικαιούνται και θα τις εξαντικειμενίζει ιστορικά, πραγματώνοντας την ιδέα της δικαιοσύνης, όπως έχει εξηγήσει ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του.
Ο Νικόλαος Λάος είναι διεθνώς εκδομένος μαθηματικός και φιλόσοφος και συνεργάτης τού πανεπιστημιακού καθηγητή και ακαδημαϊκού Giuliano Di Bernardo (διαπρεπούς επιστημολόγου, ελευθεροτέκτονα και επικεφαλής τού Dignity Order). Το συνολικό φιλοσοφικό και επιστημονικό έργο τού Νικόλαου Λάου καθώς και οι δραστηριότητές του στο πεδίο του εσωτερισμού γενικά και του Ελευθεροτεκτονισμού ειδικά εκτίθενται και εξηγούνται πλήρως στο βιβλίο του με τίτλο Μαθήματα Τεκτονικής Φιλοσοφίας: Οντολογία, Επιστημολογία, Ηθική, Πολιτική Θεωρία και η Μυητική Παράδοση της Ανθρωπότητας, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα από τις Εκδόσεις Ίαμβος το 2023 (https://www.iambos.gr/) και είναι διαθέσιμο πανελλαδικά και διεθνώς για κάθε ενδιαφερόμενο.