(Πηγή: www.zougla.gr)
Γράφει ο Γιάννης Ρίτσος, ο ο μεγάλος ποιητής της Ρωμιοσύνης αποσβολωμένος από τον θρήνο των γυναικών, όλων των γυναικών, όλων των μητέρων που μοιρολογούν ανήμπορες μπροστά στην αμετάκλητη απόφαση του Χάροντα.
– Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου
πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,
– Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω
και δε σαλεύεις δε γροικάς τα που πικρά σου λέω;…
– Δε μου μιλείς κ’ η δόλια εγώ τον κόρφο, δες, ανοίγω
και στα βυζιά που βύζαξες τα νύχια, γιε μου, μπήγω.
– Σήκω, γλυκέ μου, αργήσαμε, ψηλώνει ο ήλιος, έλα
και το φαγάκι σου έρημο θα κρύωσε… Πηγή