(Πηγή: www.tanea.gr)
Εχω φίλο, σοβαρό άνθρωπο και συνειδητά άθεο ή, τέλος πάντων, αγνωστικιστή, που μου έχει εξομολογηθεί πως όταν, λίγους μήνες μετά τον θάνατο της μητέρας του, ακολούθησε, σε πόλη της περιφέρειας, την περιφορά του Επιταφίου, έκλαψε, για πρώτη φορά, με λυγμούς διότι μόνο τότε συνειδητοποίησε την απώλεια και το πένθος. Και άλλον φίλο, κομμουνιστή παλαιάς κοπής, που, μετά το «Χριστός Ανέστη» μένει στην εκκλησία έως το τέλος της λειτουργίας διότι «τότε ακούγονται τα ωραιότερα λόγια».
Εχω πολλές φορές αναρωτηθεί γιατί το Πάσχα «πιστεύουν», έστω για λίγες ώρες, ακόμη και οι άθεοι. Τι είναι αυτό που συγκινεί ακόμη και όσους δεν έχουν σχέση… Πηγή (Πηγή: www.tanea.gr)