(Πηγή: www.tanea.gr)
Οταν ήμουν μικρή στη Σύρο, απολάμβανα ένα σπουδαίο καλοκαιρινό προνόμιο. Το σπίτι της κολλητής μου φίλης «έβλεπε» σε έναν θερινό κινηματογράφο, τον καλύτερο της Ερμούπολης μάλιστα. Πιάναμε λοιπόν στασίδι στο μπαλκόνι της και, όταν έλειπαν οι γονείς της, λυσσούσαμε στα «Ακατάλληλα». Και μετά φανταζόμουν πώς θα ήταν αν είχαμε, χειμώνα-καλοκαίρι, μέσα στο σπίτι μας, ένα σινεμά. Που θα έπαιζε όποιες ταινίες θέλαμε, όποτε θέλαμε. Ονειρευόμουν, δηλαδή, το βίντεο που, λίγα χρόνια αργότερα, έγινε βασική οικιακή συσκευή. Στην πρώτη νιότη, στην εποχή που η μέρα έμενε μισή αν δεν μιλούσα τουλάχιστον δυο ώρες την ημέρα στο τηλέφωνο με την κολλητή μου… Πηγή (Πηγή: www.tanea.gr)