Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως σήμερα γιατί στον Όρθρο αυτής της μέρας, μετά από τη μεγάλη Δοξολογία, ο Σταυρός μεταφέρεται στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα. Και ενώ η έκφραση κουβαλάω το Σταυρό μου παραπέμπει σε πόνο η υμνολογία της σημερινής ημέρας θυμίζει νίκη και χαρά.
Χαίρεται μια γυναίκα όταν αποκτήσει παιδί, αλλά ένα σταυρό ευθυνών τον κουβαλάει μέχρι να το μεγαλώσει. Με το brain drain πολλοί νέοι επιστήμονες έχουν φύγει στο εξωτερικό. Με αφορμή ανάρτησης φίλου στο facebook πληροφορήθηκα ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο σήμερα 27 Μαρτίου εορτάζουν την Mother’s day. Η Κυριακή της Μητέρας εορτάζεται την τέταρτη Κυριακή της Σαρακοστής, ακριβώς τρεις εβδομάδες πριν την Κυριακή του Πάσχα. Αυτός ο εορτασμός ξεκίνησε τον Μεσαίωνα ως mothering, όταν τα παιδιά που είχαν εγκαταλείψει τις οικογένειές τους για να εργαστούν επιτρεπόταν να πάνε στην εκκλησία του σπιτιού τους ή στη «μητέρα» τους.
Το ταξίδι στο σπίτι μετατράπηκε σε μια ανοιξιάτικη αφορμή για να επανενωθούν οι οικογένειες, οι οποίες τελικά υιοθέτησαν το έθιμο των παιδιών να μαζεύουν λουλούδια στο δρόμο για το σπίτι και να τα προσφέρουν ως δώρο στις μητέρες τους.
Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου που γιορτάζουμε επίσης σήμερα είναι η ετήσια γιορτή της διεθνούς θεατρικής κοινότητας, που καθιερώθηκε το 1961. Το θέατρο εμφανίστηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά. Άρτον και θεάματα θέλει ο λαός, όπως έλεγαν οι Ρωμαίοι. Και μέσα στην καραντίνα χορτάσαμε άρτον και όχι μόνο, περνώντας πολλές ώρες στην κουζίνα safe μεν, busy δε, με δεκάδες εκπομπές μαγειρικής, μήπως και μας έχει ξεφύγει καμιά συνταγή και πάρει η καμπύλη του βάρους μας, σε συνάρτηση με το χρόνο, την κατιούσα. Και όσον αφορά τα θεάματα, υπάρχουν διάφορες πλατφόρμες και βεβαίως τα κανάλια της τηλεόρασης με realities, μπας και ξεχαστούμε από τη σκληρή και πρωτοφανή πραγματικότητα που βιώνουμε παγκοσμίως, ως survivors, με τον x-factor covid, στη ζωή μας.
Στη Θεσσαλονίκη είναι γνωστό ότι δεν υπήρχαν πολλές θεατρικές σκηνές. Στην πρώτη παράσταση, που πήγα, θυμάμαι σαν όνειρο κάτι κουδούνια, από ένα αμαξάκι στη σκηνή και στη συνέχεια στα καμαρίνια, να με παίρνει αγκαλιά η Βουγιουκλάκη. Όταν ήμουν στο Δημοτικό, παρακολούθησα μια παράσταση, που ακόμα είναι ολόκληρη σχεδόν χαραγμένη στη μνήμη μου. Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Βασιλιάς Ληρ με τον Θάνο Κωτσόπουλο. Απλά μαγική, συγκλονιστική και αξεπέραστη ερμηνεία.
Θυμάστε τη φράση, «Πάμε πλατεία»; Λέγοντας πλατεία, εννοούμε και την πλατεία ενός θεάτρου που συνδέεται με τα παιδικά μας χρόνια, αλλά και την πανέμορφη πλατεία Αριστοτέλους, που την λατρεύαμε από μικρά. Και ο συνδυασμός αυτών, οδηγεί τις αναμνήσεις μας στις αξέχαστες παραστάσεις του ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ της Μαίρης Σοΐδου. Η Μαίρη Σοΐδου ήταν το δέκατο παιδί μίας οικογένειας, που μετανάστευσε από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη. Εξαιρετική σόου γούμαν, η πρώτη που φόρεσε φράκο και μπορούσε να σταθεί σε πίστες, θέατρα, συναυλίες, ακόμη και στα διαλείμματα σε κινηματογράφο. Το θέατρό της λειτούργησε συχνά ως φυτώριο νεαρών ηθοποιών, αλλά και για τις ανάγκες παραστάσεων του Κ.Θ.Β.Ε..
Έτος 1964. Μόλις είχα γυρίσει από το σχολείο και ο πατέρας μου διάβαζε εφημερίδα, στις εσωτερικές σελίδες της οποίας εκείνη την εποχή, μάθαινες όλα τα νέα της πόλης και των κατοίκων της. Για τους γάμους, τις κηδείες, ποιοι δεν γιορτάζουν, ούτε δέχονται επισκέψεις, τα ονόματα όσων μπήκαν στο πανεπιστήμιο κ.λ.π.. Ο Γεώργιος Χατζώκος είχε φύγει ξαφνικά από την ζωή, προδομένος από την καρδιά του. Τιμής ένεκεν και εις μνήμην του, η κυρία Μαίρη Σοΐδου θα πραγματοποιούσε έκτακτη παράσταση με το παιδικό θέατρο, την οποία είχα την τύχη τελικά να παρακολουθήσω. Ο Γεώργιος Χατζώκος, ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε την τέχνη γενικότερα και το θέατρο ειδικότερα, και θέλησε να αφιερωθεί σε αυτό, έχοντας ως βάση την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη. Το έργο του αργότερα το συνέχισε η σύζυγός του, χτίζοντας στην οροφή του ιστορικού κτιρίου, το Θέατρο Χατζώκου. Με την ιδιαίτερη συρόμενη οροφή, χωρισμένη σε δύο μέρη που μάζευαν προς τα μέσα με μηχανισμό, η αίθουσα λειτουργούσε και σαν χειμερινή και σαν θερινή. Κατά τη διάρκεια της παράστασης μερικές φορές ρίχναμε κλεφτές ματιές για να απολαύσουμε την πανέμορφη θέα των αστεριών, αλλά και τον Θερμαϊκό. Το Θέατρο σήκωσε για πρώτη φορά την αυλαία του τον Δεκέμβριο του 1967 με την παράσταση «Ένας Ιππότης για τη Βασούλα».