(Πηγή: www.in.gr)
Αύγουστος μήνας, έλιωνε η άσφαλτος κάτω απ΄ τις ρόδες των αυτοκινήτων, καθώς κυλούσαμε όλοι ναρκωμένοι θαρρείς προς κάποιο μαγικό προορισμό, δικό του ο καθένας κι όμως ίδιο: τόποι καταγωγής, θαμποί κι ατόφιοι, με κόκαλα ιερά κατοικημένοι, πολύ κοντά μας κι όμως τόσο μακρινοί – σαν ίσκιοι συμπαγείς, σαν ψευδαισθήσεις: η Ελλάδα που δεν ξέρει να πεθαίνει.
Κυλούσαμε, κι εμείς κι οι διπλανοί μας κι άλλοι μπροστά και πίσω, ένα πλήθος μέταλλα που άστραφταν στο φως του δειλινού, καθρεφτισμοί και φευγαλέα πρόσωπα, κάθε αυτοκίνητο και μία κιβωτός σ’ ένα παιχνίδι επιστροφής που κάποιος το κούρδισε και τ’ άφησε να παίζει χωρίς κανένα… Πηγή (Πηγή: www.in.gr)