Η λίμπιντο της Μαρίας Ζαχάροβα που απογειωνόταν με τις δολοφονίες των άμαχων Ουκρανών και με τους μαζικούς τάφους τους, τώρα έχει πια πνιγεί κι αυτή στις λάσπες
Αμαρτία εξομολογημένη, δεν είναι αμαρτία. Ετσι τουλάχιστον έλεγαν παλιά κάποιοι παπάδες. Δεν ξέρω αν το λένε ακόμα, αν και φαντάζομαι ότι ναι, τόσο χρήσιμο που είναι. Εμένα λοιπόν η αμαρτία μου είναι ότι μου λείπει εκείνη. Η μία και μοναδική. Η υπέροχη, η ανεπανάληπτη Μαρία Ζαχάροβα. Μου λείπει αυτή η γενναία ψυχή, αυτή η μαχήτρια του δικαίου, αυτή η αγωνίστρια της τιμής, που δεν την έσκιαξε καμιά μάχη. Και που από το γραφείο της,… (Πηγή: www.in.gr)