Καλή βδομάδα, με έναν τίτλο που όλοι οι Θεσσαλονικείς περιμέναμε! Είναι όμως αληθής; Εν μέρει, όπως οι περισσότεροι τίτλοι με τα κεφαλαία γράμματα. Θυμίζει λίγο το γνωστό παραμύθι με το OPEN SOUSAMI και τον Αλί μπαμπά. Αλί και τρισαλί όμως, γιατί δεν έχει αρχίσει να λειτουργεί το μετρό μας. “Too good to be true”, όπως έλεγε πασίγνωστο τραγούδι της εποχής μας. Η συνέχεια του άσματος, “We cannot take our eyes of you”(δεν μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω σου), είμαι σίγουρη ότι περιγράφει τι ένιωσαν επακριβώς οι κάτοικοι της πόλης μας που επισκέφτηκαν το Σαββατοκύριακο τον σταθμό του μετρό στην Παπάφη. Δεν ξέρω αν περίμεναν στην ουρά υπό τους ήχους της μουσικής του παπαφείου ιδρύματος, μια που τα κοσμοϊστορικά γεγονότα πάντα τα συνοδεύει μια μπάντα. Έβαλαν λοιπόν στην πάντα ότι είχαν να κάνουν και πήγαν να θαυμάσουν το μετρό με τους 260 αισθητήρες του, όπως τόνιζαν οι επί τόπου σπεύσαντες δημοσιογράφοι, περιγράφοντας τον συρμό του μετρό στον συγκεκριμένο τόπο, που έστεκε ακίνητος θωρώντας τους Θεσσαλονικείς. Κάτι σαν το ποίημα που απαγγέλλαμε στο Δημοτικό: ”Πως μας θωρείς ακίνητος, που τρέχει ο λογισμός σου;” Για τους παλιούς Θεσσαλονικείς η ακινησία είχε συνδεθεί με το άγαλμα του Βότση στην παραλία, για εμάς με τη στιγμή που σηκωνόσουν να πεις το μάθημα και την προηγούμενη δεν είχες ανοίξει καν το βιβλίο και για τους νεώτερους με το μετρό. Χάρμα λοιπόν το μετρό και για τις πέντε αισθήσεις όσων έσπευσαν. Γεύτηκαν τη χαρά, σε έναν από τους πιο ολοκληρωμένους σταθμούς του μετρό της Θεσσαλονίκης, από άποψη προόδου εργασιών με κεντρική αποβάθρα, και θύρες που την απομονώνουν από το χώρο των γραμμών. Είδαν το όχημα, βγήκαν σέλφι μαζί του, το ακούμπησαν με τα χεράκια τους, άκουσαν τους ήχους από τις κυλιόμενες σκάλες που ήδη έχουν εγκαινιασθεί και πήραν μυρωδιά για την πρόοδο των εργασιών. Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσαν να αναφωνήσουν ως νέοι Γαλιλαίοι “και όμως κινείται!”. Η επίσκεψη έγινε στα πλαίσια του OPEN HOUSE, την αρχιτεκτονική γιορτή της πόλης, στη διάρκεια της οποίας, για ένα Σαββατοκύριακο, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια ανοίγουν τις πόρτες τους δωρεάν για το κοινό. Κτίρια, ακίνητα δηλαδή, τα περισσότερα με αρχαιολογική αξία. Παραδείγματος χάριν ένα από αυτά ήταν και το Γαλεριανό Συγκρότημα, από τα σημαντικότερα μνημειακά σύνολα της πόλης, που χτίστηκε όταν η Θεσσαλονίκη θεσπίστηκε ως έδρα του ανατολικού τμήματος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Θα μου πείτε υπερβάλλω, γιατί το μετρό είναι μεταγενέστερο και οι εργασίες δεν άρχισαν επί Γαλερίου. Τραβάμε όμως όλοι εμείς κουπί στη γαλέρα της καθημερινότητας, όταν θέλουμε να κατεβούμε στο κέντρο. Και τελειώνω με ολίγα Μαθηματικά. Οι δωρεάν ξεναγήσεις ήταν σε τόσα κτίρια όση ακριβώς είναι η δική μου ηλικία. Οι πρώτες επιστημονικές προτάσεις για ένα υπόγειο σύστημα σιδηροδρόμων για την πόλη μας έγιναν από τον Τομ Μόουσον και τον Ερνέστ Εμπράρ στο πλαίσιο του επανασχεδιασμού της πόλης το 1918, μετά την μεγάλη πυρκαγιά, με σκοπό να είναι εφικτή η εύκολη πρόσβαση από το κέντρο προς τα τότε περίχωρα, δηλαδή τη Λεωφόρο των Εξοχών και το Ντεπώ. Μεγάλη παράλειψη! Πέρσι γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, φέτος τα 100 από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ενώ το 2018 δεν έγινε ούτε μια αναφορά για τα 100 χρόνια του μετρό. Οι σημερινοί επισκέπτες που έτρεχαν να προλάβουν, ας έχουν υπόψη ότι, όπως είπε ο Αϊνστάιν, όλα είναι σχετικά και εξαρτώνται από το σύστημα αναφοράς που εμείς ορίζουμε. Αν θεωρήσουμε ότι εκείνοι ήταν ακίνητοι, τότε το μετρό …..έτρεχε προς αυτούς